İmkansız’dık…

Sen; içinde baharı gizleyen kışımsın benim…
Ve biliyorum ki o baharın güneşinde tenim esmer olmayacak hiç
Bana susmak düşecek payıma kilitlenmiş bir yürek kalacak
Kaderi önceden belirlenmiş konuşmalar paylaşmalar bakışmalar olacak
Bir yerde aykırılığım tutup sarılsam da içimde sana sen bunu hiçbir zaman bilemeyeceksin…
Git diyorum sana kalma yüreğimdebu kadar özleteceksen kendini
Bir bakış; gözüm gözüne değiyor; hissediyorum…
Gitme diyorum Kal geldiğin yerde
Ne gitmelerin bitiyor; ne de benim sana kal demelerim…
Hangi aralıkta girmiştin içime anlamadım
Tüy gibi hafif usul usul inivermiştin yüreğime Kabullenemedim önce kocaman yalanlar söyledim kendime
Ben dışımda tutmaya çalışırken seni meğer içerde hakimiyetin çoktan başlamıştı
Kuşatmıştın dört yanımı; ve kendim için çok geçti
Yerle bir olmuştu her şey
Olmazsa olmazlarım; ilkelerim yargılarım…
Nasıl bir şeydi bu beni böyle yağmalayan
Şimdi karşı durmuyorum Sana nasılsa buluyorsun bir yolunu ve sarmalıyorsun içimi dışımı
ayak seslerini duyuyorum hangi yöne gittiğini bilemeden Ben yaşanmış bir aşkta eski yaralarıma yanıyorum
Sen yaralarına benden sevda sürüyorsun
“Belki”lerden”ihtimal”lerden “keşke”lerden medet umuyorum
Senin belki de yabancısı olduğun düşler büyüterek…
Ben suretine değil aslına dokunma ihtimallerinde mutlu oluyordum
Ben seninle aynı coğrafyada yaşayabilme ihtimalinden huzur buluyordum
Şimdi bilinci küflerinden kurtulmuş bir yürekle süresi diğer aşklardan çok daha uzun olacak bir aşkın ömrünü anlatıyorum Sana dair yazılanlarda…
Şimdi bir sayfa dolusu cümlelerle; bir imkansızlığın mucizeye dönüşünü anlatıyorum…
Şimdi bozgun sonrası imkansız bir zafer kazanan bir orduyum bir yenilgide zafer ne kadar anlam taşıyorsa o kadar anlamlaşıyorum…
Şimdi ben dağıldıkça kurulan yeni düşlerde
Sana bakıyorum
Umut; hep var olacak çünkü…