Bırakıp Gidene

TiFus · 07-01-2009

BIRAKIP DA GİDENE

Burnu bir karış havada, gözü
yükseklerdeydi ben onu sevdiğimde
Hele hele benim aşkımı
yerden yere vurup,
nasıl kırmıştı kalbimi zalim
Dudaklarından dökülen acı sözleri;
öyle ki, bugün bile unutamadım
Ne tebessümdü o , zehirden beter
Her olayda içim paramparça,
gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olurdu
Yorgun düşerdim onsuz geçen,
onunla dolu, koyu siyah gecelerden
Pişmanlıktan kendime lanetler eder,
sevgimi söylediğim günü düşündükçe,
kaleme sarılıp yazardım ona nefretin
aşkla kucaklaştığı o uzun mısralarımı
Derdim ki; alın yazımdı,
onbeşimin çocuksu aşkıydı
Nasıl da gülerdi canı istedi mi
En anlamlı bakışlarıyla önce ümitlendirir,
ardından bir uçurumun kenarına
yapayalnız bırakır giderdi
Ben çaresiz, ben yorgun,
ben bıkkın bu sevdadan
Ah bilirdi o insafsız,
diri diri yanardım o böyle yaptıkça
Şubatın buz gibi kasvetli soğuğunda;
onda ne bulduğumu bugün bile bilemem
Ama o günlerde hayatımın amacı,
varolma gibi gelirdi bana
Çocukluk mu, yoksa gençliğimin
safça tutkusu muydu bu
kölesiye bağlanış,
içten içe kopan fırtınalar,
bu delice yakarış?
Kimbilir, belki de
sevilmeye muhtaç bir kalbin
bitmek bilmeyen kaprisi
Ondan hiçbir şey istememiştim
Sadece sevgi
Evet, şimdi yıllar sonra ben,
onu düşünüyorum ilk defa
kucağımda resimler, hatıralarla
Hava yine soğuk, yine kasvetli
gözleri gözlerimde yine
sevgi, derin yüreğimde
Unuttum sanırdım, meğer aldanmışım,
ağladım saatlerce
Bu onun "ölüm yıldönümü"dür
17'sinde toprakla kucaklaşan,
o zalimin hikayesidir anlatılan
Bir melodidir kırık, umutsuz
Doldururken sensizlik o an odayı
gönlüm hala boş, kafam yine dumanlı
Bir feryat yankılanmıştı acı dolu
tam 15 yıl önce bugün bomboş kırlarda
Deli gibi koştum sınıfa, sırası boştu
Benim kadar çaresizdi her köşe
Kendi kendime konuşarak
yaklaştım sırasına;
"Sen ölemezsin; canımsın, sevgimsin, emelimsin
Dileğince nefret et, alay et duygularımla Kızmam sana
Ama ne olur bir yalan olsun, acı bir şaka
Evet, evet beni üzmek için yapıyorsun
Herşeyini özledim
Allahım son defa göreyim yeter bana"
Bu sensiz yakarış defalarca sürmüştü
ta ki, ölümün o sinsi kokusunu
içimde duyana kadar
Hıçkıra hıçkıra ağladım,
sıraya kazıdığın ismini öptüm
Sonra, ona ait birşeyler bulmak için
aradım her köşeyi
Yalnızca buruşturulmuş bir sayfa,
rengi solmuş
Yazı, onun yazısı
Bir mektuptu, özenilerek yazılmış,
belki de çok emek verilmiş her satırına
Çok şaşırdım, mektup bana hitabendi
Korkakça, kaybolmasından korkarak,
acıyla okudum her cümleyi
kalbimde büyüyen bir özlemle
Hele hele o ilk satırı
Öyle ki, bugün bile unutamam,
okudukça ağlarım
"İnsan sevdiğini yerden yere vururmuş
bir tanem, AFFET BENİ !!!"

07-01-2009	#1
TiFus	Bırakıp Gidene BIRAKIP DA GİDENE Burnu bir karış havada, gözü yükseklerdeydi ben onu sevdiğimde Hele hele benim aşkımı yerden yere vurup, nasıl kırmıştı kalbimi zalim Dudaklarından dökülen acı sözleri; öyle ki, bugün bile unutamadım Ne tebessümdü o , zehirden beter Her olayda içim paramparça, gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olurdu Yorgun düşerdim onsuz geçen, onunla dolu, koyu siyah gecelerden Pişmanlıktan kendime lanetler eder, sevgimi söylediğim günü düşündükçe, kaleme sarılıp yazardım ona nefretin aşkla kucaklaştığı o uzun mısralarımı Derdim ki; alın yazımdı, onbeşimin çocuksu aşkıydı Nasıl da gülerdi canı istedi mi En anlamlı bakışlarıyla önce ümitlendirir, ardından bir uçurumun kenarına yapayalnız bırakır giderdi Ben çaresiz, ben yorgun, ben bıkkın bu sevdadan Ah bilirdi o insafsız, diri diri yanardım o böyle yaptıkça Şubatın buz gibi kasvetli soğuğunda; onda ne bulduğumu bugün bile bilemem Ama o günlerde hayatımın amacı, varolma gibi gelirdi bana Çocukluk mu, yoksa gençliğimin safça tutkusu muydu bu kölesiye bağlanış, içten içe kopan fırtınalar, bu delice yakarış? Kimbilir, belki de sevilmeye muhtaç bir kalbin bitmek bilmeyen kaprisi Ondan hiçbir şey istememiştim Sadece sevgi Evet, şimdi yıllar sonra ben, onu düşünüyorum ilk defa kucağımda resimler, hatıralarla Hava yine soğuk, yine kasvetli gözleri gözlerimde yine sevgi, derin yüreğimde Unuttum sanırdım, meğer aldanmışım, ağladım saatlerce Bu onun "ölüm yıldönümü"dür 17'sinde toprakla kucaklaşan, o zalimin hikayesidir anlatılan Bir melodidir kırık, umutsuz Doldururken sensizlik o an odayı gönlüm hala boş, kafam yine dumanlı Bir feryat yankılanmıştı acı dolu tam 15 yıl önce bugün bomboş kırlarda Deli gibi koştum sınıfa, sırası boştu Benim kadar çaresizdi her köşe Kendi kendime konuşarak yaklaştım sırasına; "Sen ölemezsin; canımsın, sevgimsin, emelimsin Dileğince nefret et, alay et duygularımla Kızmam sana Ama ne olur bir yalan olsun, acı bir şaka Evet, evet beni üzmek için yapıyorsun Herşeyini özledim Allahım son defa göreyim yeter bana" Bu sensiz yakarış defalarca sürmüştü ta ki, ölümün o sinsi kokusunu içimde duyana kadar Hıçkıra hıçkıra ağladım, sıraya kazıdığın ismini öptüm Sonra, ona ait birşeyler bulmak için aradım her köşeyi Yalnızca buruşturulmuş bir sayfa, rengi solmuş Yazı, onun yazısı Bir mektuptu, özenilerek yazılmış, belki de çok emek verilmiş her satırına Çok şaşırdım, mektup bana hitabendi Korkakça, kaybolmasından korkarak, acıyla okudum her cümleyi kalbimde büyüyen bir özlemle Hele hele o ilk satırı Öyle ki, bugün bile unutamam, okudukça ağlarım "İnsan sevdiğini yerden yere vururmuş bir tanem, AFFET BENİ !!!"