İnsanın Düşmanı Bile Asil Olmalı

**Equinox** · 06-30-2009

Pahalı dostluklarım oldu

Onları kazanmak için karşılığında çok büyük diyetler ödedim

Kimilerinde
unutulmayacak acılar
bıraktım, kimilerinde unutulmayan mutluluklar

Karşılığı olan ve karşılıksız elde edilemeyecek kazanmışlıklarımdı onlar

Geçmişime dönüp baktığımda, onca yıldan elimde kalan ve
geçmişten getirebildiğim tek sahipliklerimdi bana göre

“Dostum” kelimesini daha konuşmaya başlamışken, yani “anne-baba”
demeyi henüz öğrenirken, öğretmeye başlamıştı annem

Ama anlattığı hiçbir şey gerçekle uyuşmadı

Zira yaşadığımız hayat birbirinden epey farklıydı

Ne acı ki; ne dostlarımız benzedi
birbirine, ne düşmanlarımız

Oysa yaşadığım onca yılı, iki kişi yaşayıp, iki kişi hatırlamaktı duâm

Ya da birkaç kişi…

“İnsanın dostları olmalı” demişti bir kitapta, “O ağlarken ağlayan
ya da acı çekerken onunla aynı acıyı çeken” diye devam ediyordu

Okudukça içim açılmıştı

Yüzümde sevinç kırmızılıkları gezinmişti

İnsan hissetmediğini yazmazdı ya

Mutlaka bir yerlerde böyle dostluklar
kalmıştı

Neden sonra
anladım, her yazı yazanı yansıtmazmış

Yazar bazen hissetmeden,
yaşamadan da yazarmış

Öğrendiğimde biraz geç kaldım

Çünkü hiçbir dostum bu kalıba uymamıştı

Aslında kimsenin dostu
bu kalıba uymuyordu

Unutuluyordu: Zor olan iyi gününde dost bulmaktı, acı gününde dost o
kadar çoktu ki…

Ağladığımda teselli eden çok oluyordu da

Güldüğümde, sevincimi
paylaşmak isteyince “Aman nazar değer kimseye söyleme” deniyordu

Oysa hiçbir acım için “Nazar değer” kelimesi kullanılmamıştı

Bu durum ne kadar da tuhaftı

Arada düşmanlarım da oldu

Dostlarımız kadar gerçekti bizi sevmeyenler
ve hayatın içinde istemeyenler

Onlar da haklıydı: Birini sevmeme haklarını sonuna kadar kullanıyorlardı

Bir başka insan da beğenmedikleri birkaç huy, karakter, hâl ve hareket
yüzünden kalplerinin beyaz değil de, siyah sayfasına yazıyorlardı isimlerini

Ama unutuluyordu; yine kalbe yazılıyordu, sevmediklerimiz bile

Aslolan hiçbir yere yazmayıp unutmaktı, hiç hatırlamadan

Hepsinden önemlisi;
düşmanlarımın bile karakterli ve kişilikli olmalarını
istedim duâlarımda

Kıskançlıklarını ya da nefretlerini seviyeli kullansınlar

İnsânî vasıflarını,
şefkatlerini, vicdanlarını yiyip bitirmesin nefretleri

Öfkeleri gözlerini
karartmasın ve her dem çoluk çocuk bütün sevdiklerimi sarmasın bu halleri

Düşmanlıkları basit, aciz, yenilmiş ve ucuz olmasın

İnsanî zaaflarımdan ötürü çöküntülerime
sevinmesinler

Ya da kaybettiklerim için kazandıklarıyla
övünmesinler

Başıma gelen hiçbir acı olay “Oh olsun

Hak etti

Daha beter olsun” cümlesini söylettirmesin

Kaybettiklerim için, içten içe sevinmesinler

Zira düşmanlığın da dostluk
gibi kalitesi olmalıydı

Ve bence kaliteli düşmanları olan her zaman şanslıydı

Arkadan konuşmanın dedikodu olduğunu bilirdi asil düşman

Başkasının
kötülüğünü isteyenin, aynısıyla imtihan olunacağını bilir ve susardı

Sevmediklerime duâ da etmedim, bedduâ da

Allah’a havale etmenin en büyük bedduâ olduğunu öğrenmiştim

Yaratıcı bu dünyada mı verir yoksa ahirete mi bırakır cezalarını bilemem

Ancak yaşadıkları benimkine yakın olursa, ibretle bakarım

Bunun dışında hiçbir acısı beni sevindirmemeli, sevmediklerimin

06-30-2009	#1
Equinox	İnsanın Düşmanı Bile Asil Olmalı Pahalı dostluklarım oldu Onları kazanmak için karşılığında çok büyük diyetler ödedim Kimilerinde unutulmayacak acılar bıraktım, kimilerinde unutulmayan mutluluklar Karşılığı olan ve karşılıksız elde edilemeyecek kazanmışlıklarımdı onlar Geçmişime dönüp baktığımda, onca yıldan elimde kalan ve geçmişten getirebildiğim tek sahipliklerimdi bana göre “Dostum” kelimesini daha konuşmaya başlamışken, yani “anne-baba” demeyi henüz öğrenirken, öğretmeye başlamıştı annem Ama anlattığı hiçbir şey gerçekle uyuşmadı Zira yaşadığımız hayat birbirinden epey farklıydı Ne acı ki; ne dostlarımız benzedi birbirine, ne düşmanlarımız Oysa yaşadığım onca yılı, iki kişi yaşayıp, iki kişi hatırlamaktı duâm Ya da birkaç kişi… “İnsanın dostları olmalı” demişti bir kitapta, “O ağlarken ağlayan ya da acı çekerken onunla aynı acıyı çeken” diye devam ediyordu Okudukça içim açılmıştı Yüzümde sevinç kırmızılıkları gezinmişti İnsan hissetmediğini yazmazdı ya Mutlaka bir yerlerde böyle dostluklar kalmıştı Neden sonra anladım, her yazı yazanı yansıtmazmış Yazar bazen hissetmeden, yaşamadan da yazarmış Öğrendiğimde biraz geç kaldım Çünkü hiçbir dostum bu kalıba uymamıştı Aslında kimsenin dostu bu kalıba uymuyordu Unutuluyordu: Zor olan iyi gününde dost bulmaktı, acı gününde dost o kadar çoktu ki… Ağladığımda teselli eden çok oluyordu da Güldüğümde, sevincimi paylaşmak isteyince “Aman nazar değer kimseye söyleme” deniyordu Oysa hiçbir acım için “Nazar değer” kelimesi kullanılmamıştı Bu durum ne kadar da tuhaftı Arada düşmanlarım da oldu Dostlarımız kadar gerçekti bizi sevmeyenler ve hayatın içinde istemeyenler Onlar da haklıydı: Birini sevmeme haklarını sonuna kadar kullanıyorlardı Bir başka insan da beğenmedikleri birkaç huy, karakter, hâl ve hareket yüzünden kalplerinin beyaz değil de, siyah sayfasına yazıyorlardı isimlerini Ama unutuluyordu; yine kalbe yazılıyordu, sevmediklerimiz bile Aslolan hiçbir yere yazmayıp unutmaktı, hiç hatırlamadan Hepsinden önemlisi; düşmanlarımın bile karakterli ve kişilikli olmalarını istedim duâlarımda Kıskançlıklarını ya da nefretlerini seviyeli kullansınlar İnsânî vasıflarını, şefkatlerini, vicdanlarını yiyip bitirmesin nefretleri Öfkeleri gözlerini karartmasın ve her dem çoluk çocuk bütün sevdiklerimi sarmasın bu halleri Düşmanlıkları basit, aciz, yenilmiş ve ucuz olmasın İnsanî zaaflarımdan ötürü çöküntülerime sevinmesinler Ya da kaybettiklerim için kazandıklarıyla övünmesinlerBaşıma gelen hiçbir acı olay “Oh olsun Hak etti Daha beter olsun” cümlesini söylettirmesin Kaybettiklerim için, içten içe sevinmesinler Zira düşmanlığın da dostluk gibi kalitesi olmalıydı Ve bence kaliteli düşmanları olan her zaman şanslıydı Arkadan konuşmanın dedikodu olduğunu bilirdi asil düşman Başkasının kötülüğünü isteyenin, aynısıyla imtihan olunacağını bilir ve susardı Sevmediklerime duâ da etmedim, bedduâ da Allah’a havale etmenin en büyük bedduâ olduğunu öğrenmiştim Yaratıcı bu dünyada mı verir yoksa ahirete mi bırakır cezalarını bilemem Ancak yaşadıkları benimkine yakın olursa, ibretle bakarım Bunun dışında hiçbir acısı beni sevindirmemeli, sevmediklerimin