Cevap : Toplumsal Hikayeler

içimizdeki Biz

küçükken damlarken buluttan damlalar,birisi yine ağlıyor derdimbirisi gerçekten üzülmüş ve ağlıyornasıl ağlanırdı bilmiyordumbana gülmeyi öğretmişlerdi sadeceo da galiba yalandan,galiba öylesine,galiba keşkelere…gün gelirde gerçekten güleceğimi hiç düşünmemiştimyedimde neysem on yedimde de,yetmişimde de o olurum zannediyordumkalbimin bu kadar ağrıyacağını,hatta ağırlaşıp yük olacağını hiç ama iç düşünmemiştimbazen akşamları balkona çıkıp yıldızlara bakınca aklıma değişik hayaller geliyorÖnceden böyle değildiÖnceden yıldızlar benim oyuncağımdıonları teker teker yakalar sonra bırakırdımonlar ufak birer suçlu ben ise kocaman bir polistimyıldızlar benim gecelerimin tek oyuncağıydıbüyüdükçe ne oldu da bana yıldızlar sırdaşım oldu?nerde şimdi o suçlular?nerde o kocaman,acımasız polis?Şimdi hepsi birer küçük hatıra beklidebelki gelip geçmişlik,belki de gülümseten yaşanmışlık İnsanlar büyüdükçe ciddileşmek zorunda mı?sorumluluk alıp kendini yok eden bu dünyadan silinmek zorunda mı?belki evet,keşke hayır…onca insanla karşılaşıp hepsine sadece bir merhaba demek,sonrada sıpıtıp atmak karanlık,unutulmaya bırakılmış hatıralaraacımasızlık beklide bubelki en acımasız bizizen kötü rolü biz üstleniyoruzgünler ilerledikçe,yaşımız geçtikçe,zaman bize tur bindirdikçe,isyan ediyoruz bu göreveÇocukken hepimiz masallarla büyürken şimdi hepsi gülünç geliyor bize?hepsi birer kandırmaca da ondangaliba biz gerçekleri büyüdükçe anlıyoruzpeki neden ufaklıktan gerçeklere göğüs geremiyoruz?neden bu kandırmacalar ile büyüyor,hatta bazen o kandırmacanın bir parça olmak istiyoruz?neden? aslında biz büyüdükçe kendimizi yalanlıyoruzeskimizi unutup bir kenara atıyoruzbüyümekte ne varsa hep onu arzuluyoruzbelki daha özgür olmak için,belki büyüklerin elinde oyuncak olmamak içinbilmiyorumgerçekten artık bilemiyorumÇünkü büyüdükçe bildiklerimin yalan olduğunu fark ediyorumeskiden o masallardaki prensi şimdi bulamıyorum çevremdeonun gibi olamıyorum,olmak istiyorum ama zaman o kadar oyun oynuyor ki bana çocukluk kahramanım prensin bile yalan olduğunu anlıyorummasal kitaplarına kapandıktan sonra rüyalarıma giren prensesi unutuyorum yavaş yavaşartık masal dinlemiyorumartık bana masal anlatılmıyorneden?Çünkü ben koca adam oldumÇünkü benim sorumluluklarımı bilmem gerek,masallardaki o güzel,narin,alımlı prensesi değil!belki ben onu düşlemek istiyorumbelki ben sararmış masal yapraklarında kalmak istiyorumolamıyorumİzin alamıyorumhani ben kocaman adamdımhani sorumluluklarımı kendim almalıydımkendim bir şeyler katmalıydım hayatao zaman niye böyle bir şeye kalkıştığımda gülünüyorum? İçimizde bir yerlerde biz varo biz gerçek bizkaralanmamış,üzerine bir yalan bile damlamamış bizİşte o biz aslında şuan üzerimizde olan sahtekar bizin dalga geçtiği çocukluğumuzbiz gerçek bizi yalanladıktan sonra kendimiz olmayı nasıl bekleriz?aslımızı unutup yeşil kağıtların kölesi nasıl oluruz?biz gerçekten bu değilizbiz kocaman birer polisiz yıldızları yakalayan,en iyi şoförüz maket arabalara sahip,en yakışıklı prensiz,en güzel prensesiz o eski masallardakibiz gerçekten içimizdeki bizizo unutulmak istenen hatıralardaki bizona sahip çıkmadıktan sonra bu yalan bizle daha ne kadar gidebiliriz hayat denen patikada