Buz Cenneti

Fotoğraf : Paul Nicklen

Bjørnøya Adası yakınlarında sürüler oluşturan balıklardan birkaçını kapmak üzere okyanusa dalan kalın gagalı alkler, zaman zaman 150 metreye varan derinliklere ulaşıyor Burada bu deniz kuşlarının yüz binlercesi ürüyor ve çoğu, kış aylarında İzlanda'ya ya da Grönland'a gidiyor







Fotoğraf : Paul Nicklen

Bir Atlantik denizfili sığlıklardaki midyeler ile kendine ziyafet çektikten sonra, ağır ağır kıyıya doğru ilerliyor Böylesi büyük bir erkek, vibrissae adı verilen ve avının yerini belirlemesine yarayan hassas bıyıklarla dolu burnuna güvenerek deniz tabanını karıştırabilir, kabukları açabilir ve yaz aylarında binlerce midye tüketebilir







Fotoğraf : Paul Nicklen

Dalgalarla ters dönmüş bir buzul kütlesi denize teslim oluyor Vikingler bu uzak adaları 12 yüzyıl kadar erken bir tarihte keşfetmiş olabilir Balina avcıları, bilim insanları ve kutup kâşifleri burayı bir üs olarak kullandı Ancak burayı evi olarak benimseyen insanların sayısı 2 bin 500 kişiden ibaret







Fotoğraf : Paul Nicklen

Svalbard'ın doğu kesiminde yazın eriyen kar suları Austfonna buz takkesinin denizle buluştuğu yerdeki buz uçurumlarından aşağı akıyor Deniz düzeyinden en az 30 metre yükseklikte bulunan bu duvarlar deniz dibine doğru da 100 metre kadar uzanıyor








Fotoğraf : Paul Nicklen

Svalbard'ın ekosistemi gökyüzü, deniz ve kıyıyı birbirine bağlıyor Kayalık yamaçlarında yuva yapan küçük alkler kopepodların peşinden suya dalıyor








Fotoğraf : Paul Nicklen

Alk sürülerin karaya bıraktığı guano ve hayvan leşleri, bölgeyi yosun kaplı verimli bir doğal bahçeye dönüştürerek kutup tilkisi için ideal bir yaşam alanı haline getiriyor Bu avcı, yavrularını denizpapağanları, diğer kuşlar ve yumurtalarla besliyor Kışın ise yiyecek kırıntıları bulmak için karla kaplı arazileri eşeliyor








Fotoğraf : Paul Nicklen

Başında ağır bir yük taşıyan bu rengeyiği, Kuzey Kutup Bölgesi'nin yazın yeşile bürünmüş bir köşesinde uçarcasına koşturuyor Bitki örtüsü gürleştiğinde, bu hayvanlar oburca beslenir, böylece boynuzlarının büyümesini sağlar ve kışa hazırlık için şişmanlarlar








Fotoğraf : Paul Nicklen

Okyanusa besin maddelerinin taşınması seçenekleri arasında, dalgalarla sürüklenmek ve gökyüzündeki kuşlardan damlalar halinde dökülmek de var Tümü bir araya geliyor ve renkli deniz şakayıklarıyla yumuşak mercanları besliyor








Fotoğraf : Paul Nicklen

Svalbard takımadalarının açıklarındaki sularda süzülen Limacina helicina -bir tür deniz sümüklüböceği- fitoplanktonlarla beslenerek ve kendisi diğer organizmalara ve balıklara yem olarak, açık okyanus ekosistemi için yaşamsal bir işlevi yerine getiriyor Ancak varlığını sürdürmesinin önündeki en büyük tehdidi yem olduğu avcılar oluşturmuyor Okyanus atmosferden emdiği karbon dioksitle aşırı doyduğunda, sular daha asitli hale geliyor ve durum Limacina'nın kabuk oluşturmasını engelleyebiliyor







Fotoğraf : Paul Nicklen

Svalbard'ın yaz aylarında sayıları 2 bin 600'e kadar çıkabilen denizfilleri arasında yer alan bu grubun dişlerinin boyutlarındaki çeşitlilik, grupta farklı yaşlardan bireyler olduğunu düşündürüyor 1900'lü yılların başlarında, denizfili avcıları Norveç'teki sürüleri neredeyse tamamen yok etmişti 1952'den bu yana koruma altında olan popülasyon halen toparlanmaya çalışıyor








Fotoğraf : Paul Nicklen

Kvitøya yakınlarındaki bu erkek denizfili yavrusu, erişkinlerde olduğu gibi uzunluğu bir metreye kadar varabilen koca dişlere henüz sahip değil Dişi denizfilleri genelde doğuda, Rusya'ya ait sularda toplandığı için, Svalbard'ın denizfili popülasyonu yılın büyük bölümünde çoğunlukla erkeklerden oluşuyor







Fotoğraf : Paul Nicklen

Svalbard kışının uzun karanlık döneminin sona erdiği nisan ayında akşamüstü güneşinin ışınları denizde sıralar halinde dizilmiş buzullara hafifçe değiyor









Fotoğraf : Paul Nicklen

Svalbard, Barents Denizi bölgesindeki 3 bin kutup ayısının yaklaşık yarısına ev sahipliği yapıyor Ancak yaşamı buzlara bağlı olan tek canlı, kutup bölgesinin sembolü haline gelen bu memeli değil








Fotoğraf : Paul Nicklen

Foklar yavrulamak için buz platformlarına bağımlı, ancak sıcaklık arttıkça deniz buzu da küçülüyor Isınan sular besin stoklarını ve dağılımlarını da değiştiriyor Ve bu da fokların avladığı türlerden bazılarının neslinin yok olmasına neden olabilir









Fotoğraf : Paul Nicklen

Bölgenin diğer canlıları arasında yer alan sakallı fok, çoğunlukla aç bir ayıya yem oluyor








Fotoğraf : Paul Nicklen

Svalbard adalarının en büyüğü olan Spitsbergen'de yer alan Magdalenefjorden'in duvarları ile kıyaslandığında, bir kutup ayısı bile küçük görünüyor Norveç anakarasından yaklaşık 645 kilometre kuzeyde yer alan bu takımadanın yarıdan fazlası buzullarla kaplı








Fotoğraf : Paul Nicklen

Paul Nicklen'in kurduğu fotokapana yakalanan bu kutup ayısı, üzerinde bulunduğu çıplak toprağa ait değilmiş gibi görünüyor Svalbard'daki çok sayıda kutup ayısı iklim değişiminin tehdidi altında








Fotoğraf : Paul Nicklen

Buzulların olmadığı bir kuzeyde kendisini ve yavrularını doyurmaya çabalayan bir anne ayı, iyi bir avdan oldukça uzakta, buzdan yoksun sularda çaresiz kalabilir Kapp Fanshawe'de (Fanshawe Burnu) görüntülenen kardan yoksun bu manzara, kutupların zorlu geleceğinde yaşanabilecekler konusunda bir fikir veriyor







Fotoğraf : Paul Nicklen

Dişi kutup ayısı, fotoğrafçı Paul Nicklen'in kar aracının selesi, fotoğraf çantası ve şapkasının tadına baktıktan sonra bu kez de kulübesini araştırıyor Nicklen, buzlarla kaplı bu arazi parçasının bir "ayı otoyolu" olduğunu anlatıyor "Aç bir halde yiyecek bir şeyler bulmak üzere geliyorlardı"