Hüzün Nedir Biliyor Musunuz?

Hüzün nedir biliyor musunuz?
Bir çocuğa son paranızla alıp verdiğiniz çikolatanın yere düşmesidir
Bir pazar günü bir aileyi uzaktan izlerken aile reisinin gelip sizden fotoğraf çekmenizi istemesidir
Dünyada insanlar açlıktan ölürken yediğiniz yemekten utanmanızdır
Kimsenin gelmediği bir adada, kimsenin gelmeyeceğini bile bile beklemektir
Gecenin en güzel saatlerinde ayın yansımasını demir parmaklıklar arasında izlemenizdir
Nöbette beklerken size sıkılan kurşunla yere yığıldığınızda, elinizin sevdiğinizin vermiş olduğu mendile gitmesidir
Çöp kutusundan bulduğunuz atıl bir oyuncak arabayı akşam çocuğunuza getirmektir
Yaşlı bir insanın yıllardır yaşadığı eşini kaybettiği halde çocuklarına destek olmasıdır
Hüzün; bir kaybedişe gülümseyiştir
Hüzün; hayatın güzelliğini görmektir en büyük acılar içinde
Hüzün; peş parasız sokaklarda gezerken cebindeki son parayla aldığı ekmek arası döneri bir kediyle paylaşmaktır



Demiştim ya bazan da kalabalık içindesindir,ama seni anlayan kimse yoktur yanında, aslında sana yardım etmek isteyenler de vardır belki etmemek isteyenler kadar ama sen daha derin bir hüzüne saplanırsın



Yılların Ötesine Hüzünlü Bakabilmek de Güzel Olmalı

Ne var baktığın yerde seni bu kadar HÜZÜNLENDİREN ?
Ulaşamadığın ne var ?



Ah be kuşum Nereden bilecektin kanat açtığın sular bir damla gibi görünse de Aslında okyanusa dikleniyosun Senin ruhun anka kuşu, kanatlarım güçlü sanıyorsun Yoruluyorsun

Yine hüzün kapladı içimi
Yüreğim acıyor…
İstemediğim halde geldi
Taht kurdu içimde
Arsız hüzün…
Ne dışarıda yağan o güzelim kar
Ne sevdiğim şarkı
Ne de ağaçların dans edişi
Çıkaramadı arsız hüznü içimden
Yüreğim acıyor
Hani, açsa ağzını yüreğim
Bir açabilse…
Dökülecek belki, hece hece
Belki de, büyük bir gürültüyle
Ve diyecek ki;
Yeter!
Yeter!
Bırak peşimi arsız hüzün
Ama o, arsızlığına hep devam edecek
Yürek acıdıkça…
Çırpındıkça…


Tam da burada bu kaldırımda burkulmuştu ayağım Sen tuttun ellerimden kaldırdın Bak yine tökezledim kaldım Beklerken seni bir asır mı geçti? ben hiç anlamadım Öpeceksen öp artık Dondum kaldım

Babamı yolcu ettim fikrimden yıllar önceydi yine buz kesmiş ellerimde öfkenin teri Dilime dolanmış kısık bir ses tonuyla ağlardım üstelik o hiç duymazdı ve de görmezdi Ne de olsa dna tarafından babamdı Bir sokak artasında güpegündüz karanlık eyledi yine hayallerimi Aslında farketmez belki bir kaldırım Belki bir otel odası Keşke Çünkü Değil de rağmene bağlayabilseydim sevgi sözcüklerimi
koptu gitti bense arkasından baka kaldım süpürürken yüreğimden diyemediklerimi



Gözlerden akan yaşlara hiç yakından baktınız mıNe hikayeler, ne hüzünler, ne hayatlardır akıp giden yokolan

__________________