Karanlık Hüzünler

**yesimciwciw** · 04-09-2009

Hayatın oynadığı oyunların içinde, bir ebe olarak sallanma sırası bana geldiğinde, büyümüştüm ve büyü bozulmuştu

Dahası, hava bulutluydu ve ben tanıdığım en yağmur yüklü buluttum İnceden inceye hüzün yağıyordu yüreğimden

Bildik tüm insanlar yabancı, hoşuma giden tüm tatlar tadını yitirmiş, tanıdık tüm sesler sessizdi Sevdiğim tüm şarkıların sözlerini unutmuştum Çiçekler kokmaz, renkler görülmezdi Tebessüm ise, yırtık bir fotoğraftaki dudakların yanaklara doğru gerilmesinden ibaretti

Belki de her şey olması gerektiği gibiydi ve yabancılaşan bendim

Dedim ya, büyümüştüm ve büyü bozulmuştu

En sesli harflerle lanet okumak istedim kendimden yitirilişime sebep olan anlarıma Anlar aldırmaksızın düşünce ve duygularıma eskiyordu Anlamsız kalacaktı bu yüzden en sesli seslerin bile dile gelmesi

Sustum

O sessizlikte, salıncağın zincirlerine dokunan bir el arzuladı en çok içim

Gecenin koyu ve ürkek tonlarına rağmen, yine de hayata tutunabilirdim zincirlere uzanan elle

Belki tüm hüzünleri savururdum bir el salıncağın zincirlerinden tutup savursa salıncağı, sallasa beni

Öyle ya

Ebe bendim!

Sallanma sırası bana geldiğinde tüm insanlar gitmiş, parkın lambaları bile küsmüş, bir tek karanlık bana eşlik etmişti

Bu yüzden ben de karanlığa sahip çıkmaya karar verdim

Ben hüzünleri [d]ağladım,
[Kar]anlık beni [d]ağladı

Öylece eskidim gittim

Sabah olduğunda birileri mutlaka katılırdı an[ı]larıma Lakin cenazelerin ardından ağlamak da boştur, yaşarken sarılmadıktan sonra

Ama karanlık öylesine sıkıca tuttu ki zincirlerini salıncağın;

Ben hüzünleri [d]ağladım,
[Kar]anlık beni [d]ağladı

Ağladım
Hüzün yağdırdım yüreğimden şehre, ince ince

04-09-2009	#1
yesimciwciw	Karanlık Hüzünler Hayatın oynadığı oyunların içinde, bir ebe olarak sallanma sırası bana geldiğinde, büyümüştüm ve büyü bozulmuştu Dahası, hava bulutluydu ve ben tanıdığım en yağmur yüklü buluttum İnceden inceye hüzün yağıyordu yüreğimden Bildik tüm insanlar yabancı, hoşuma giden tüm tatlar tadını yitirmiş, tanıdık tüm sesler sessizdi Sevdiğim tüm şarkıların sözlerini unutmuştum Çiçekler kokmaz, renkler görülmezdi Tebessüm ise, yırtık bir fotoğraftaki dudakların yanaklara doğru gerilmesinden ibaretti Belki de her şey olması gerektiği gibiydi ve yabancılaşan bendim Dedim ya, büyümüştüm ve büyü bozulmuştu En sesli harflerle lanet okumak istedim kendimden yitirilişime sebep olan anlarıma Anlar aldırmaksızın düşünce ve duygularıma eskiyordu Anlamsız kalacaktı bu yüzden en sesli seslerin bile dile gelmesi Sustum O sessizlikte, salıncağın zincirlerine dokunan bir el arzuladı en çok içim Gecenin koyu ve ürkek tonlarına rağmen, yine de hayata tutunabilirdim zincirlere uzanan elle Belki tüm hüzünleri savururdum bir el salıncağın zincirlerinden tutup savursa salıncağı, sallasa beni Öyle ya Ebe bendim! Sallanma sırası bana geldiğinde tüm insanlar gitmiş, parkın lambaları bile küsmüş, bir tek karanlık bana eşlik etmişti Bu yüzden ben de karanlığa sahip çıkmaya karar verdim Ben hüzünleri [d]ağladım, [Kar]anlık beni [d]ağladı Öylece eskidim gittim Sabah olduğunda birileri mutlaka katılırdı an[ı]larıma Lakin cenazelerin ardından ağlamak da boştur, yaşarken sarılmadıktan sonra Ama karanlık öylesine sıkıca tuttu ki zincirlerini salıncağın; Ben hüzünleri [d]ağladım, [Kar]anlık beni [d]ağladı Ağladım Hüzün yağdırdım yüreğimden şehre, ince ince __________________