İstanbul Ol Bana !...

hüzün, yağmalanmış şehirlerime bakıyor bugün
derin bakışlarından gizliyorum yokluğunu, bir dar sokağa
çocuk sesleri gelmiyor parklarımdan
bahçelerimde umutları soldurup, yağmurlarda dinlendiriyorum acıları
soluksuz kalmadan,
yavaş yavaş sökülsün istiyorum, aşkın
ismini, aklımın karanlık köşelerine itiyorum tüm gücümle
ki bir isyan cümlesinde yanlış yazılmasın tekrar

gülümsemen düşüyor yüzümden sonra, parça parça
ve adımlarını saymaya başlıyorum bir bir,
sayıların vicdanı yok!

sol yanım nefes almıyor, kapattı gözlerini az önce
dedim ki "bırakma" ellerim kayıp!
avuçların yanmıyor mu?
bu düşün satırarası boşluğu çok, hüznü ağır
dedin ki "ağlama" can firarda!
sağır oldu gözlerim duymadın mı?

bitmelerin vicdanı yok!

/kaldırım taşlarına sıkıştı zaman, çelme takıp canımı yakacak/

sabrım hiç olmadı ki benim
şimdi bir yanık kokusu eşliğinde sabır çekiyorum içime,
duman sarıyor şehirlerimi
yangınlarda paramparça ediyor rüzgarın,
kül olur mu sana (senden) sakladıklarım ?

/içimde açtığın yaralar çırılçıplak, utanmıyorum bak gözlerime/

Hadi kaldır sırt üstü düşen yalnızlığımı yerden …
Bir masaldan peydahlanmış umudumu yatır dizlerinde
Avuç içimdeki çizgilerden sana çıkan bir masal yolu daha aç,
Dokun gözlerimin titreyen ince çizgilerine!
Yol al kalp atışlarıma doğru

Dinle!
Kekeme bir çocuğun ilk haykırışıdır kalbim

Hadi al içimdeki yalnızlığı erken doğumlarla,
Alnının ortasından vuralım çelimsiz düşlerimizin
Soytarı acılarımızın ukala yanlarını tutuştur dokunuşlarınla
Bir gülümseyiş düşür gözlerinden, faili olalım gecelerin

Sana doğru uzanırken sesim
Göz bebeklerime düşürüyorum seni
Yirmilik düşlerim beliriyor dudak aralarımda,

Hangi masalın nefesine sığdırayım şimdi seni?

son deminde bir umuda emanet etme aşkımı
sakın yapma bunu, sakın yapma, sakın!
-di li geçmiş zamanlar pusuda
gel kaldır yüzümü nefesi pis, ağzı bozuk cümlelerden
binlerce şehri feda ettim ya uğruna
yeditepeden düşürdün ya kalbimi