Belayı Kendi İstemiş

Fakir bir adamın ömrü boyunca hiç çocuğu olmamıştıKarısı bir gün hamile kaldıDoğum yaklaştığında Allah rızası için bir adak adadı ve şöyle mırıldandı:
"Eğer Allah bana bir oğlan çocuğu nasip ederse,sırtımdaki hırkamdan başka neyim varsa,fakir fukaraya dağıtacağım"
Kadının günü geldiğinde,nur topu gibi bir oğlan çocuğu dünyaya getirdi,Fakir adam sevincinden havalara uçmuştuSözünde durup adağını yerine getirdi
O sıralarda ben de o şehirden ayrılıp Şam taraflarında bir yerlere yerleşmiştimAradan yıllar geçti,doğduğum yerleri özlemiştimDöndüğümde içimde,o fakir adamla oğlunu görme arzusu belirdiOturduğu mahalleye uğrayıp halini hatrını sorayım,dedimFakat onları yerinde bulamadımDediler ki:
"O adam şimdi zindanda yatıyor"
Öylesine iyi bir insandı ki,duyduğuma şaşırmıştım"Neden?"diye hayretle sordum
"Oğlu bir gün şarap için kavga etti,sonra da birinin canına kıyıp şehirden kaçtıOnu bulamayınca babasını yakaladılar'Saklandığı yeri biliyorsun'diye sıkıştırdılarŞimdi boynunda zincir,ayaklarında prangalar var!"
Başımı üzüntüyle önüme eğdim"Demek ki zavallı adam bu belayı,yıllarca yalvarıp kendi istemiş!"