Benim Çocukluğum

Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı
Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım
Hatta babanım bile anahtarı yoktu Annem evimizin bir parçası
gibiydi,hep evdeydi
Heryere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki

En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı
Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani
Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık
Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya
yürüyerek gelirdik
Servis falan yoktu Ayakkabılarımız eskirdi
Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile
dalardık
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden kardeşlerimizle bizlere ekmek
arası bir şeyler hazırlar gönderirdi
Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi Susayınca girer evlerine su
içerdik
Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı
bardaktan kana kana içerdik
Kısacacı evine girip gelen
elinde mutlaka yiyecekle dönerdi
Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi
Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu

Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın
üstüne koyar oyun bitince geri alırdık
Çok garip ama kimse almazdı Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi
Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık Polisler gelmezdi
kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı
Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz, onlar nedir
bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi, en fazla saçlarımızdan
çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık
Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık
Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık
Azar işitip, acillere taşınmazdık Düşerdik ekmek çiğner basarlardı
alnımıza, oyuna devam ederdik Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik

Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki Komşumu tanımıyorum ama evinin
camında,
temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum
Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem
Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece ; bilmem kaç kuruş
hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri
Evlerimiz var içinde yaşayan yok Parklarımız var içinde oynayan
çocuk yok
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl
vitrinler, girip çıkan yapay insanlar
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz

Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye
hatırını soran çocuklarımız yok oldu
Ben kapılarında ' vale ' lerin, ' bady ' lerin beklediği yerlerden
hep
korkmuş çekinmişimdir
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini
bitiremediği
arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana
Benim değildir bu kültür
Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder
Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk
İyi de neden böyle olduk ?
Biz mi istemiştik?

Her toplum haketiği gibi yönetilir derler ya,hakettiği gibide yaşar
diyelim mi ?

__________________