Konu: 1999 Marmara Depremi’nde yaşanmıştır gerçek bir hikaye
Yalnız Mesajı Göster

1999 Marmara Depremi’nde yaşanmıştır gerçek bir hikaye
Eski 02-07-2009   #1
fbligirl
Icon1uzz

1999 Marmara Depremi’nde yaşanmıştır gerçek bir hikaye

Her şey güzel olacaktı Sen ben ve hayatımız Hayallerimiz ve hedeflerimiz Seni tanıyıp sevdikten sonra hayatıma dair verdiğim sözler… Hepsi çok güzel olacaktı sen de olsaydın…
Seni tanımak bana hayatı tanımak gibi geldi Seni tanımak ve senin ideallerini hayata taşıma yolunda beraber olmak için söz vermiş ve bu beraberliği ömür boyu sürdürme kararımızı nikâhla noktalamıştık 'Daima mutlu olacağız ve bir gün gelip ölüm muvakkaten ayırsa bile birbirimizi unutmayacağız' diye nikâh memuruna söz verdik Önce kilometre taşımdın şimdi ise hayat arkadaşım…
Henüz üç aydır seninle aynı evi paylaşıyordum Henüz üç aydır seninle kitap okuyor çay içiyor ve hayata aynı pencereden bakıyordum Evet henüz üç aydır inanç ve ideallerimizi birlikte paylaşıyor ve henüz üç aydır 'yaşıyordum'
Mutluydun… Bunu biliyor ve görüyordum Senin mutluluğun beni de mutlu ediyordu Seninle sevginin tılsımını çözmüştük Evet ebedî bir sevginin kaynağının 'birbirine bakmak' değil 'birlikte aynı yöne bakmak' olduğunu anlıyorduk Senin baştan beri kalıcı güzelliklere olan bağlılığındı seni bana sevdiren Allah'ın kalblerimize koyduğu muhabbetullah hissi ve oradan yayılan varlık sevgisi etrafa dalga dalga yayılıyordu Gece ve gündüzümüz hep o sevgiyle aydınlanıyordu sanki Huzurluyduk… Ve yuvamızın huzur kaynağı belki de senin geceleri sessizce yaptığın o dualardı Tâ ki o geceye kadar…
17 Ağustos günü seninle alışverişe çıkmış epey yürüdükten sonra dönüşte annenlere uğramıştık Onların dualarını almıştık 'iki dünya mutluluğu' adına Bulaşıcı bir yanı vardı mutluluğun bizi görenler de neredeyse bizim kadar mutlu oluyorlardı Eve geç dönmüştük Yorgun olmamıza rağmen uyumaya pek niyetimiz yoktu Sen birer kahve yaptın ve uzun uzun sohbet ettik Önümüzdeki günler hakkında hedeflerimiz adına niyetlerimiz adına konuştuk Etrafımızdaki insanlara daha çok nasıl faydamız olur bildiklerimizi nasıl daha çok anlatabilir bilmediklerimizi nasıl daha iyi anlayabiliriz diye eserleri nasıl okumalıyız diye düşündük… O gece bir kez daha inandım senin gönül dünyandaki güzelliklere ve bilmenin sevginin başlangıcı olduğuna…
Saate bakmıştım bir an üçe geliyordu "Artık uyumalıyız" diye düşündüm Sen her gün biraz okuduğun baş ucu kitabından birkaç sayfa okumak istedin Ben ise tam sana iyi geceler dilemiştim İşte o an… Ömrümde ilk defa duyduğum o uğultu koptu Hiç bilmediğim bu uğultu korkunç bir sallantıya dönüştü Bu neydi Allah'ım… Sehpanın üzerindeki bardağı bile anında yere fırlatan bu sarsıntı neydi? Evet Allah'ın Celâl isminin bir tecellisi olan bu sarsıntıyı kabullenmek gerekiyordu bu bir zelzeleydi… Gözlerindeki mânânın adı ise acziyetten gelen şaşkınlıktı… Hemen elinden tuttum ayağa kalkıp kapının eşiğine gittik; ama boşunaydı gayretlerimiz… Sallantı toz bulutu haline gelmişti Biz dışarı çıkamadan tavan üzerimize çökmüştü Ben senin üzerine düştüm portmanto ise benim üzerime… Ve sen acı çekiyordun Çünkü kırılan camlar bacağına batıyor üstüne üstlük ben de hareket edemiyor ve sana acı veriyordum Sen o kadar ince ruhluydun ki beni üzmemek için kendi acını unutup bana hissettirmemeye çalışıyordun
On sekiz saat bizi fark etmelerini feryadımızı duymalarını bekledik On sekiz saat birbirimizin ellerini tutup birbirimize teselli verdik O durumda iken bir aralık bana 'Eğer ölürsem seni orada bekleyeceğim' dedin Ve on sekiz saat kim bilir belki de on sekiz ölümü bekledin
Aradan dört gün geçmişti Şehir o şehir değildi İzmit bambaşka bir mekân olmuştu Ben felâketi biraz olsun atlatmıştım Senin durumun ise kötüydü Doktor bacağının kesileceğini söyledi Bunu duyar duymaz ikinci bir zelzele ile dünya başıma yıkıldı sandım Ama sen hâlâ gülümsüyordun Sen nasıl bir insandın? Ne dünyaya ne de dünyalığa önem veriyordun Senin için maddenin ve kaybedecek olduğun bir bacağın hiç önemi yok muydu? Hattâ hayatta kalmanın bile…
Sekizinci gündü… Bir kibrit kutusu gibi yıkılan evler evlerin altında kalan canlar ümitler Çığlıklar 'Sesimi duyan var mı?'lar İsyanlar sabırlar… Nice hikâyeler mucizeler ve gönüllerde derin bir fay hattı… Şehirde keskin bir ceset kokusu ve insanlarda büyük bir hüzün hâkim… Boş arsalar kireçlenmiş toplu mezarlarla dolu… Evini annesini kendisini kaybetmiş insanlar… İnsanların dilinde tek kelime: Deprem
Fakat sadece bacağın gidecek derken sen birlikte olacağımız ebedî âleme gittin geride dolu dolu yaşanmış üç ay ve ideallerini yaşatma azmi kaldı… Elimde senin en çok sevdiğin çiçek naif bir kırmızı gülle mezarının başındayım Artık sen yoksun yanımda ne de gönül pınarının heyecanları… Sen gittin geride hüzün geride ben gâye-i hayâllerimiz… Şimdi omzumu sıvazlayan yakınlarım 'Bırakma kendini Unutur yeni bir yuvayla yine mutlu olursun' diyorlar Aslâ! Sen bana o zor dakikalarda ne demiştin? Biz seninle " ötelere" sevdalandık
Şimdi mezarının başında seninleyim Bu bize yeter…
Ey benim ötelerdeki eşim ve eş ruhum bana 'unutursun' diyenlere sadece acı bir tebessümle bakıyorum Biz seninle sürekli "öteleri" aradık Sen buldun aradığını Ben ise yoldayım hâlâ
İmtihanın bu en zor anında sabır diliyorum Rabb'imden Ne olur seni sevdiğimi her an dua ettiğimi ve sana kavuşacağım günü şafak sayar gibi beklediğimi bil
Vekillerin En Güzeli'ne emanet ol
Alıntı Yaparak Cevapla