Mahkum Ediyorum..

**zeynoo** · 02-06-2009

Bir sessizlik çöktü umutlarıma,umutlarımın üzerinde açan kır çiçekleri bile çoktan küsmüş hayata çoktan solmuşlardı anlamsızca…
belli ki umutlarım bir kır çiçeğini bile büyütecek kadar güçlü değildi artıkumutlarımın zayıflığı benimde solmama;hayata küsmem için küçük bir sebep olmasına rağmen çoktan harekete geçirmişti kendini…
Artık umutlarımı yok eden kuruyan topraklarında bir damla suya medet ettiren kır çiçeklerimi solduranın ki,m olduğunu hatırlamayacak kadar yorgunum
Biri vardı evetkanımın damarlarında duramayacak kadar hareketli deli zamanlarımda biri hayatıma küstahça girmiş ve beni kendine bağlamış
Yaşayan bir köleydim Sonra sessizce hayatımda var olduğuna inandığım o hareketimi o canlılığımı benden çalmış ve kendi hayatımdan beni yine küstahça çıkarmıştı
Biri vardı evet ama ben hatırlayamıyorum Çaresizliğim vardı bunca yaşanılanların arkasında
Arkama dönüp baktığımda tutunacak bir dalımın bile olmayışını görmek beni zorla çaresizliğe sürüklemişti
Biliyordum elimde kalan son dalında kuruyacağını ve ben buna engel olamıyordum
Dalımı kurutan bir adım daha atmamam için önüme uçurumlar koyan biri vardı evet ama ben hatırlayamıyorum
Sebebi yok aslında hiçbir şeyin ne çaresizliği söküp atabilirim kendimden nede umutlarımı tekrar barıştırabilirim hayatla nede bana ait olan hayatı bulabilirim bu zaman yolculuğunda…
Aslında her şeyin noktası seninle başlıyor,ama ben seni hatırlayamıyorum
Bu yüzden kendimi bu hayata

MAHKUM EDİYORUM

02-06-2009	#1
zeynoo	Mahkum Ediyorum.. Bir sessizlik çöktü umutlarıma,umutlarımın üzerinde açan kır çiçekleri bile çoktan küsmüş hayata çoktan solmuşlardı anlamsızca… belli ki umutlarım bir kır çiçeğini bile büyütecek kadar güçlü değildi artıkumutlarımın zayıflığı benimde solmama;hayata küsmem için küçük bir sebep olmasına rağmen çoktan harekete geçirmişti kendini… Artık umutlarımı yok eden kuruyan topraklarında bir damla suya medet ettiren kır çiçeklerimi solduranın ki,m olduğunu hatırlamayacak kadar yorgunum Biri vardı evetkanımın damarlarında duramayacak kadar hareketli deli zamanlarımda biri hayatıma küstahça girmiş ve beni kendine bağlamış Yaşayan bir köleydim Sonra sessizce hayatımda var olduğuna inandığım o hareketimi o canlılığımı benden çalmış ve kendi hayatımdan beni yine küstahça çıkarmıştı Biri vardı evet ama ben hatırlayamıyorum Çaresizliğim vardı bunca yaşanılanların arkasında Arkama dönüp baktığımda tutunacak bir dalımın bile olmayışını görmek beni zorla çaresizliğe sürüklemişti Biliyordum elimde kalan son dalında kuruyacağını ve ben buna engel olamıyordum Dalımı kurutan bir adım daha atmamam için önüme uçurumlar koyan biri vardı evet ama ben hatırlayamıyorum Sebebi yok aslında hiçbir şeyin ne çaresizliği söküp atabilirim kendimden nede umutlarımı tekrar barıştırabilirim hayatla nede bana ait olan hayatı bulabilirim bu zaman yolculuğunda… Aslında her şeyin noktası seninle başlıyor,ama ben seni hatırlayamıyorum Bu yüzden kendimi bu hayata MAHKUM EDİYORUM