Şiirsiz Yaşamak

Nihayet sonbahar yağmaya başladı ruhumuza, bir dua gibi pencerelerde yağmur, damarlarımızda küllenmiş tanıdık bir tutkuyu kıvılcımlandırıyor Şiir

bahçedeki yaprak yağmuruyla uyanıyor yaz uykusundan Yağmurlarla gelen mısralar, ansızın geceye sızıp can suyu veriyor kurak ruhlarımıza

"Gözyaşlarının gücü vardı eskiden" diyor Adnan Özer, "ırmak yüklü adamlardık, tuz katarlarının ardınca giden/gölgemizde damlaların bıraktığı izlerden/açılırdı hayal, tu*zun suda bukağısı çözülürken"

Şiir çekip alıyor bizi gömüldüğümüz seviyesiz bataklığın kucağından

Dizelere yapışıp ayaklanıyoruz



Meğer ne çok olmuş O'nu kovalı hayatımızdan

Ne çok olmuş, uykuda bir sevgilinin alnına bir minik buse, sofranın kenarına bir küçük mum kondurmayışımız

Abdülhak Hamid, kendisinden 40 küsur yaş küçük Lüsiyen'ine yazdığı mektuplara "Bahar-ı Ömrüm" diye başlıyordu:

"Bahar-ı ömrüm; aşk bir maniadır ki ya aşmak veya tahrip etmek lazım; yahut da huzurunda kalmak ve yok olmak"

Biz, tahrip ettik o "mania"yı; huzurunda kalmanın bedelini göze alamadığımızdan

O yüzdendir "ömrümün baharı" diye başlayan mektuplar almamamız nicedir

Sevdiğine "Yüreğim" diyen o tılsımlı zerafeti yitirdiğimizden beridir, burkulmaz oldu yüreğimiz bunca nefretin karşısında

Gözyaşlarımız gücünü kaybetti

Şimdi şairler ağlıyor bizim yerimize, bizim halimize

Yeni yetmeler şarkı sözü ezberliyor artık taşlama yerine küfür, seranad yerine taciz

Felaket haberlerine alışırken şehir, "dilsiz bir kuytuda ölüyor şiir"



"Şiir toplumdan kopmuyor, asıl toplum şiirden kopuyor" demişti Tuğrul Tanyol, birkaç yıl önce, yaklaşan bir ihaneti haber verircesine

Şiir, popüler kültür gibi lümpenleşmeyle uzlaşmamış, direnmiş ve belki de o yüzden okurunu yitirmişti

Akın akın loto kuponu doldurmaya koşan bir kalabalığın ardından dizeler haykırmak, ancak bir şairin göze alabileceği bir soylu direniş, bir nafile çabaydı

Duymadı toplum

Ucuz pop şarkıları söyleyerek başıbozuk bir dere gibi akarken, önüne kattı sanattan yana ne varsa; bir tek şiir hariç

Şiir, soylu bir çınar gibi direndi köklerini oyan bu sele terkedilmiş bir sevdalı gibi yapayalnız ama mağrur durdu tarihin akışına inat

Ve sonunda bir o kaldı soysuzlaşan ruhlarımızı avutacak



Haydi bir şiir okuyun bugün

Bunaldıysanız haberlerin aleladeliğinden, sıkıldıysanız şarkıcı dedikodularından, futbolcu fıkralarından, lotaryayla köşe dönme hesaplarından, bıktıysanız ekranların, sayfaların işportacı ağızlarından gelin, siz de şiire sığının

ve hatırlamaya çalışın bir zamanlar nasıl, "ırmak yüklü adamlardık, tuz katarlarının ardınca giden/ Yağmur bir dua gibi geçerdi pencerelerden/ yetim insan, toprağın vicdanıyla doyardı/ gözyaşlarının gücü vardı eskiden"

Can DÜNDAR

__________________