Uzun İnce Bir Fasulye

Çocuktuk, bir dediğimiz iki edilmedi ne istediysek oldu… dünya etrafımızda döndü,
ya çocuk diyeydik, ya da gerçekten bazıları için değerli

şımartıldık

ailenin en küçüğü olmaktan hep nefret ettik her zaman kötü olmadığını öğrendik bakkala gitmek gerektiğinde adımız her defasında tekrarlansa da, isteklerimiz hep “Değerliydi”
küçüktük her şeyimiz olsun istendi

yokluk nedir bilemedik

Etrafımızda insanlar pervane oldu hiç yalnız kalamadık, hayatı öğrenemedik büyüyünce ne yapacaktık, her düştüğümüzde onlar mı elimizden tutacaktı?

çekip gittiler, öğrendik

Büyüdük adam olduk sevdik, sevildik kimisi sırtımızdan vurdu kimisi yüreğimize hüküm koydu
Gönülden sevdik, bir seveni on sevelim dedik bir bıçağa on bıçak çekelim
Değer bilen de oldu bilmeyen de

Anladık;
Sevdiğin kadar da sevilmiyorsun

Öğrendik;
Kimseye hakkettiğinden fazla değer verilmeyecekti

Gördük;
hint kumaşı da bulunuyordu



Uzun;
sevgilerimiz ve mutluluğumuz uzun sürsün istedik

İnce;
biz de insandık, bizim de yüreğimiz vardı alıngandık, çabuk kırılırdı sevdiğimize dikkat edilsin istedik

Fasulye;
kendimizi nimetten saydık mutlu olan varsa sayemizdeydi, üzülen varsa sayemizde her şeyin sebebi kendimizi bildik

Gördük ki;
“kendimizi bi halt zannettik”


pamuk ipliğine bağlıdır her şey, güven gibi
böyle düşünüp böyle hareket etmeli

Seviyorsan, sevdiğini kaybetmekten korkmalı
Seviliyorsan kendini şanslı saymalı, değer bilmeli
Yalnızsan, aşkı aramamalı o seni bulmalı bulunca da sahip çıkmalı
Evliysen ve çok mutluysan, ne yalana, ne gizeme, ne de ihanete yer vermeli öyle ki, baş tacı yapmalı

biz böyle gördük biz böyle fasulye olduk

Belki de bu yüzden
“kendimizi bi halt zannettik”

İnsan yumurta misali, çıt diye kırılıveriyor

Alişan Yılmaz

__________________