Yeni Bir Hayat

> Karanlıktaymışlar
> İki embriyo, bir ana rahminde
> Her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir beşiğin içinde
> Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar öylece
> Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş
> Elleri, ayakları belirginleşmiş
> Gözleri çıktıkça meydana,
> İkisi de çevrede olup biteni fark etmiş
> Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymış bu
> Sıcak, ıslak, sevgi dolu
> 'Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz ki' demişler, 'bize ne mutlu'
> Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler
> Bu karanlık dünyayı ve hayatın kaynağını deşmişler
> Onları besleyip büyüten kordonu fark edince
> O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine şükretmişler
> Sonra başlamış bir varoluş tartışması:
> 'Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk' diye sormuş ikizler
> 'Annemiz' demiş biri, 'O bizi var etti, bize can verdi'
> 'Ne biliyorsun' diye itiraz etmiş öteki, 'Sen hiç Anneni görmedin
> ki':
> 'Belki de o sadece zihnimizdedir Anne inancı bizi rahatlattığı için
> uydurduğumuz bir şeydir'
> Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler büyüyüp gelişmişler
> Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler
> Artık parmakları ve kulakları varmış kerataların
> Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın
> Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;
> Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara çekecek
> '- Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz' diye fısıldamış
> ikizlerden biri efkarla
> '- Ben gitmek istemiyorum' diye diretmiş öteki; 'doyamadım ki daha
> hayata'
> '- Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, belki doğumdan
> sonra hayat vardır'
> Sormuş karamsar olan:
> '- Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek Ondan sonra
> başımıza neler gelecek?'
> Şiirle cevaplamış iyimser olan:
> 'Birçok giden/ memnun ki yerinden/ çok seneler geçti/ dönen yok
> seferinden'
> Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar kasılmış
> Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün geldiğini anlamış
> Buruşuk kollarıyla birbirlerine son kez sarılıp vedalaşmışlar
> Ve 'ömrümüz bitti' diye çığlık çığlığa ağlaşmışlar
> Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata bağlayan kordonu,
> Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan öbür hayata çıkmışlar
> hayatı sadece dünyadan ibaret sananlar
> gibi, yaşamlarının sadece ana rahminde olduğunu ve doğunca öleceklerini
> sanıyorlar
> Kimbilir belkide bizde
> yanılıyoruz onlar gibi
> Ölünce ölmüş değil,
> belkide doğmuş olacaz
> Nerden bilebiliriz ki!

CAN DÜNDAR

__________________