Sen Yalan Söyledin Anne (+16)

Yazdığım bütün sözler asıyor kendini,

ölüyor söze düşürdüğüm büyü…

Bütün sokak -köpeklerinin- gözyaşı yüzümde

İçime kim koydu bu intiharı?

Elim kolum bağlandı,

ben hep sessiz ağlamaların kızı kaldım…

Coşkularım nereye saklandı?

Aşkın çocuğu hep acı…

Hep acı…

Bayram kalabalığı sokakları olmalıydı ömrümün

Ben gelmeden bütün mutlu yüzler dağıldı

Sen yalan söyledin Anne!

Hiçbir sevgili saçlarıma papatyalardan taç takmadı…

Öylece bekliyorum dünyanın orta yerinde

Lanetlenmiş bir şiir gibi,

kim okumaya kalksa beni,

en güzel yerimde yırtıp atıyor

Yaşamakla ölmek arasında nefes almaktayım

Bütün kuşlar kaçıyor,

ne zaman okşamaya kalksam…

Söyle Anne!

Ben uğursuz yaşamlardan arta kalan mıyım?

Dokunduğum bütün camlar kırılıyor

Ne taksam gerdanıma düşüp dağılıyor

Sen yalan söyledin Anne!

Bana güzel olmak yakışmıyor

Kime baksam şu sevdiğin gözlerimle

hepsi yok oluyor…

Sırılsıklam kalıyorum

Sen yalan söyledin Anne!

Gülünce açan çiçeklerim yokki benim

Koynumdaki keskin hüzünlerle

çok yakışıyorum ayrılık otobüslerine…

Ne zaman gülsem ağzım yüzüm kan!

Söyle;



Beni doğururken şeytana mı öptürdün Anne!!!

(alıntıdır)

__________________