Barış

Biz barışı bilemeden büyüdük

Çizgili defter arasında çiçek kurutacağımız çağda düştük öfkenin dölyatağına

Huzur yüklü masal*lardan kovulduk

Apoletliydi sünne*timizin üniforması

"Her Türk asker do*ğar" diye diye yürü*dük Adımlarımızı sa*ya saya büyüdük

Duvarlarında koca*man kırmızı harflerle intikam yeminleri ya*zılı kentlerde uçurduk ilk uçurtmaları*mızı Marşlarla ta*nıştık, şiirlerden ön*ce Ve kara önlükler giydik, rengarenk çi*çekler açarken gözlerimizde

"Erkekler ağlamaz"dı, ama "kız gibi gülmez"di de Somurtup oturduk tahta sıralarda Çatık kaşlar kabilesi, kahkahalarımı*zı soldurdu



* * *



Biliyor musunuz, barışı hiç bilemeden bü*yüdük biz

Savaşa yollar gibi dualar ve gözyaşlarıyla mektebe yolladı analarımız Zifir karanlık*tı ergenliğimizin okul koridorları Tarih dersinde amentü duası ve cenk masalları öğ*rendik Bedende iyi güreşmesini

Marmaraspor diye bir futbol takımımız vardı Günün birinde kalecimiz Sacit'i vurdular Biz yaştaydı 17'sinde yani Ölümle er*ken tanıştık

İlk aşkımızı öpüp koklayamadan kokladık genç ölülerin kan kokusunuve bıçakların bilenişini dinledik dolunay serenatları dinle*yeceğimiz çağda

Kan kırmızı haber bültenleri çaldı çocuk*luğumuzu

Sokakların öfkesine alıştık



* * *



Sahi barışı hiç bilemeden büyüdük biz

Sıkılı yumruklar ve zincirli bileklerdik "Karanlıktan yararlanarak kaçtık" ölüm sağanağından

Maraşlarda yanıp, Fatsalarda boğulduk

Bir Eylül sabahı tank sesiyle uyandırdılar Hasan Mutlucan söyledi ilk gençliğimizin serhat türkülerini Serhatın ne olduğunu bile bilmiyorduk henüz

Yaşıtlarımızı sallandırdılar alacakaranlık*ta Biz küvetlerde yakıp, hela taşlarında boğduk başucu kitaplarımızı

Satırlar hesap sordu yıllar yılı

veremedik



***



Biz, barışı bilemeden büyüdük

Gökyüzünü yakın sandık, ölümü uzak

Lanetli bir kuşak gibi doyasıya sevişemeden yetiştik

Utangaç kızlar, mahcup oğlanlardık Bir günah gibi gizledik buselerimizi Coşkula*rımızı ruhumuzun en derinine gömdük

Dövüştükçe alkışlanıp, seviştikçe ayıplan*dık



* * *



İnanın, hiç barışı bilmeden büyüdük biz

Akşam haberlerini ağıt gibi dinledik bun*ca yıl Sabah manşetleri hüznümüz oldu

Savaşın askerleri, barışı yazan ellerimizi kırıp, barışı söyleyen türkülerimizi yaktılar Barış, tenimizde elektrik, tabanımızda cop*tu Kuytuda gizlice fısıldaştığımız parolaydı "Barış" İddianamelerimizin başlığı, çocuk*larımızın ismiydi

Kanlı bir tarihi sayfa sayfa çevirip durduk, finalinden birşeyler umarak

Dağlarda genç cesetlerdikterlememiş bıyıkları kanla kirlenen

Barışı bilmeden, barışı özleyerek yaşadık



* * *



Umduk ki bir gün barış gelecek ülkeye, beklenmedik bir dost mektubu gibi Yeral*tı sığınaklarından kafalarımızı uzatıp kar*deşliği soluyacağız küllerin arasından Radyoların düğmesini korkusuz çevireceğiz ve endişesiz yürüyeceğiz kuytusunda kentle*rin Sardunyalar ekeceğiz siperlerin kum torbalarına Ve nihayet aslını yaşayacağız, müsveddelerini çiziktirip durduğumuz şu hırçın hayatın

Umduk ki, barış gelecek ülkeye

Hiç gelmediği kadar bereketli ve gür

Barış gelecek, alabildiğine özgür



* * *



Ne yazık: barışı hiç bilmeden büyüdük biz

Savaş kurban gitti gençliğimiz

Can Dündar