Hiç Olmadığın Kadar Yoktun

**suskun** · 06-06-2008

hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu

Tutunamadım sevdana
Yosun tutmuş dallar gibiydi kolların hep
Her dokunduğumda kayıyordum sevdandan
Ve ne acı ki, benden başka bana destek verecek kimsem yoktu
Sen bile yoktun

Ben hep senin yokluğunda yaşadım sevdamı
Dalların kaygandı çünkü
Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile
yoktu Hatırladığım tek şey yokluğun
Hep kimsesizliğin
Hep sessizliğin

Sen hep çalmayan telefonlarımdın
Duyulmayan aşk fısıltılarım
Dünyayı suskunluğa bürümem bile yetmezdi sana
Sen hemen kendine yeni bir dünya yaratırdın
Bense senin o yeni dünyanın kapısında kimsesiz bir çocuk gibi beklerdim
Güneş doğardı Güneş batardı Ama senin kapıların asla kımıldamazdı
Bense susardım Yokluğunu sessizliğe kurban ederdim
Hıçkırıklarımı bile sustururdum Susar ve kapını açmanı beklerdim
Sense beni her fark edişinde beni bilmediğim kimliksizliklere bürürdün
Üzerime zorla giydirilmiş gibi hissettiğim kimlikler yüzünden kapının
açılmasına bile sevinemezdim Çünkü bilirdim; açılan her kapının
ardında yine sensizliğin olurdu
Aslında beni dünyana almak için açmazdın kapılarını
Açılan kapıların sadece kendine yeni bir dünya yaratma telaşın olurdu

Bilmezdin sen bilemezdin
Yarattığın dünyalarının kapılarında bekleyen o sessizlik olmasa, dört
duvardan başka bir şeyin olmayacağını bilemezdin Senin dünyalarının
gizemi bendim
Benim varlığımı kapının ardında bilmekti dünya
Ve hep bu yüzden başka kapıları özlerdin Hep yeni beklemeleri
Yeni sessizlikleri Bilirdin ki; kapının önü hep dolu olacak
Bilirdin ki; sessizlik orada öylece dinginliği bozmanı bekleyecek

Ama ben de bilirdim ki HAYAT SONSUZ SENSİZLİK

06-06-2008	#1
suskun	Hiç Olmadığın Kadar Yoktun hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu Tutunamadım sevdana Yosun tutmuş dallar gibiydi kolların hep Her dokunduğumda kayıyordum sevdandan Ve ne acı ki, benden başka bana destek verecek kimsem yoktu Sen bile yoktun Ben hep senin yokluğunda yaşadım sevdamı Dalların kaygandı çünkü Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu Hatırladığım tek şey yokluğun Hep kimsesizliğin Hep sessizliğin Sen hep çalmayan telefonlarımdın Duyulmayan aşk fısıltılarım Dünyayı suskunluğa bürümem bile yetmezdi sana Sen hemen kendine yeni bir dünya yaratırdın Bense senin o yeni dünyanın kapısında kimsesiz bir çocuk gibi beklerdim Güneş doğardı Güneş batardı Ama senin kapıların asla kımıldamazdı Bense susardım Yokluğunu sessizliğe kurban ederdim Hıçkırıklarımı bile sustururdum Susar ve kapını açmanı beklerdim Sense beni her fark edişinde beni bilmediğim kimliksizliklere bürürdün Üzerime zorla giydirilmiş gibi hissettiğim kimlikler yüzünden kapının açılmasına bile sevinemezdim Çünkü bilirdim; açılan her kapının ardında yine sensizliğin olurdu Aslında beni dünyana almak için açmazdın kapılarını Açılan kapıların sadece kendine yeni bir dünya yaratma telaşın olurdu Bilmezdin sen bilemezdin Yarattığın dünyalarının kapılarında bekleyen o sessizlik olmasa, dört duvardan başka bir şeyin olmayacağını bilemezdin Senin dünyalarının gizemi bendim Benim varlığımı kapının ardında bilmekti dünya Ve hep bu yüzden başka kapıları özlerdin Hep yeni beklemeleri Yeni sessizlikleri Bilirdin ki; kapının önü hep dolu olacak Bilirdin ki; sessizlik orada öylece dinginliği bozmanı bekleyecek Ama ben de bilirdim ki HAYAT SONSUZ SENSİZLİK __________________ '' Milli Benligini Yitirmis Uluslar Başka Milletlerin Avıdır !!!! '' Mustafa Kemal ATATÜRK