Bir Fotoğrafçının Günlüğü

Öykülerin fotoğrafını çekmek istiyorum



O'nu, bir pasajın girişinde gördüm

Elinde şemsiye vardı

Ayağında ise sandelet

Üzerinde kısa kollu bir gömlek

Yanında boş bir tabure

Arkasında yeşil bir duvar

Bir taburenin üzerinde uyukluyordu

Ve yüreğim ağladı o an

Bayramdan bir gün önceydi

Yani, "Arefe" günü

Yani herkesin karınca kaderince bayram hazırlığı yaptığı, çarşıda, 'iğne atsanız yere düşmez' denilen günlerden bir gün

Alışverişten geliyor ve işyerime çıkıyordum

İşte öylece gördüm O'nu orada

Birden dudaklarımın kuruduğunu, gözlerimin ıslandığını farkettim

Boş tabureyle birlikte orada uyuklayan adam beni alıp alıp duygu fırtınalarının içerisine attı

Çantam da bulunan Coolpix makinamı çıkardım

Flaşı kapalı halde fotoğrafını çektim Ekrandan baktım fluuu Çünkü ışık yetersizdi Bir giyim mağazasının boşalttığı karton kutuların üzerine makinayı koydum ve fotoğrafını çektim Sadece iki kare

Sonra döndüm arkamı gittim

İşyerine gelince fotoğrafları bilgisayarıma aktardım Bir kaç satır yazar, gazeteye 'fotoğrafaltı haber' koyarız diye düşünüyordum

Bilgisayara aktardığım fotoğrafa dikkatlice baktım

Sadece baktım Hiç birşey yazamadım Öylece baktım durdum

Tam 25 yıl gazetecilik yapmıştım

Bu ülkenin hemen hemen her yerinde haber fotoğrafı çekmiştim

Doğu'da, Güneydoğu'da

Yurt içinde yurt dışında

İdamlıklar koğuşuna gizlice girmiş, haklarında idam hükmü verilmiş mahkumlarla konuşmuş, GAP'ın temeli atılırken fotoğraflamış, Fırat'ın sularının sevdası Harran'a kavuşmasını belgelemiştim

Ve daha neler neler Hayatım haber fotoğrafı çekmekle geçmişti

Bir nehre düşen otomobilin içerisinde boğulan yavrusunun cesedini çıkaran babanın feryadını çekmiştim

Bir annenin en acı anlarına ve en tatlı anlarına şahitlik etmiştimBir damadın düğün gecesi kanlıları tarafından düğün evinde, halay da öldürülmesini fotoğraflamıştım Ama beni hiç bir fotoğraf bu kadar etkilememişti

Öylece baktım durdum O Amca'nın fotoğrafına

Yazamadım iki satır

Ve ben o fotoğrafa yazamadan Bayram tatiline gittim Gittim gitmesine ama aklım hep O Amca'daydı

Yeşil bir duvarın önünde oturan, elinde şemsiyesi olan, yanında boş bir plastik sandalye, kirli bir pasaj girişi ve O Amca

İşte O Amca benim 25 yıllık fotoğrafa bakış açımı değiştirdi

Haber fotoğrafı çekerken aslında, yaşamın kıyısında oyalanmıştım "Fotoğraf Yaşamın Ta Kendisi"ydi aslında Ben bunu 25 yıl sonra farketmiştim

Ben fotoğrafları yazdığım haberlere meze yapmıştım tabiri yerindeyse Ama haber yaşamsa eğer , yaşamı anlatan aslında fotoğrafın ta kendisiydi Ben bundan sonra fotoğraf çekmeliydim Yani yaşamı anlatmalıydım Biraz geç kalmıştım belki ama olsun Bundan sonra hiç olmazsa bu güzellik ile yaşamalıydım

O Amca, benim "Fotoğraf Sevdamın" başlangıcı olmuştu

O Amca sayesinde tanıştım ben fotoğraf ile

Fotoğraf çekmeye başladım ve O Amca'nın fotoğrafını şu satırlarla paylaştım Fotoğraf sitelerinde:

"Daha o zamanlar D200’ümü almamıştım
Bayram haftasında rastladım ona
Bir pasajın girişinde
Başı öndeydi
Yanında boş sandalye
Elimde Coolpixim
Pasaj karanlık
Flaşlı çekerek Amca’yı rahatsız etmek istemiyorum
Coolpix , "Flaşsız çekmem" diyor
Ben, "Çekeceksin" diyorum
Ve çektim
Bu kadar oldu
Ama ben Amca’yı, ne Bayram’da ne Bayram tatilim de unutamadım
Niye başı öndeydi acaba
Peki yanındaki sandalye niye boştu
Acaba, yanındaki sandalye kimsesizliğini mi, yanıbaşında kimsenin olmadığını mı söylüyordu bize
Bilmem
Ama Bayram boyunca, ellerinden öpmek istedim Amca’nın
Amcamın

Beğeninize"
Alıntıdır