Son Işığımı da Kaybettim O Gece

bir ateşböceği gördüm dün gece
ışıldıyordu tüm parlaklığıyla, aydınlattı bir anda içimi …
o ateşböceğini gördüm bu gece
ölmüştü,, ışığıda sönmüştü
tutamadım gene her zaman hazırda bekleyen gözyaşlarımı
yine yalnız bırakmadı beni hıçkırıklarım …
nede güzeldi o küçük kalbiyle ışıldayan yaratık!
küçücüktü belki ama güneş kadar büyümüştü benim karanlık gecemde,
umut olmuştu aydınlattığı tek bir nokta bana
ama yoktu artık …
aynı ben gibi onun da ışığı sönmüştü
belkide kendim için ağlamıştım o gece
bana da biraz ışık verir sanmıştım
medet ummuştum,
kendine bile yetmese de umut bulmuştum
o parıldayan yeşilin büyüsünde
ama kaybettiğim tüm ışıklar gibi
onu da kaybetmiştim bu gece,
yine karanlık dünyama geri dönmüştüm
ama hiç bir zaman unutmadım onu
her gece karanlıkların içine biraz daha daldım
belki geri gelir, yeniden parlar geceme diye …
ama o da hayatımda yitip gidenlerin geri geldiği kadar
döndü bana…
ışığını göremedim bir daha hiç
hep hayalini kurdum sadece
tek gerçek olan ölümün inadına
hep rüyalarımda gördüm o ateşböceğini
her seferinde beni geldiği yerlere götürdü
ailesinin arkadaşlarının yanına …
ne kadar kalabalık mutlu ve parlaktılar!
ama ölürken çok yalnızdı, hiçbiri yoktu yanında
benim şu anda olduğum gibi
işte o an anladım
o da benim gibi yalnız kalmıştı,
belki benim kadar dertliydi
gözyaşlarım gene yanıltmadı beni
böyle anlarımdaki tek dostumdular ne de olsa!
süzülüverdiler yanaklarımdan…
yıllardır aşındırdıkları o yoldan …
sonra kendime acımaya başladım ümitsizce
kendi sonumu görmüştüm o ateşböceğinde
ama bir fark vardı aramızda
son günlerimde bir ben bile olamayacaktı belki yanımda …

__________________