Kimsenin Vurmadığı Bir Yerden Vurdun Sen

**gülgüzeli** · 01-30-2008

kimsenin vurmadığı bir yerden vurdun sen
tarifi zor
içimdeki çocuğun canını acıttın
hani sana elini uzatan
gözlerinin içine yaşlarını akıtan
hani 'şairim' dediğin birisi vardı ya
sen bu gece onu ağlattın

camı açıp dışarı bakıyorum
simsiyah bir gece
içerisi ondan beter
ve içimden hiç birşey yapmak gelmiyor
bugün mağlubum hayata
kimbilir huzur beni nerde bekliyor

dilimin ucuna geliyor sözler
ısrarla yutkunuyorum
susuyorum işte bildiğin gibi
konuşsam ağlıyorsun
ağlasan dağılıyorum
sevgiyle bakan gözlerinden
ayrılık isteyen dudaklarına doğru
yuvarlanıp gidiyorum

bir türlü anlamadın
ve hep yanlış tanımladın gözyaşlarımı
demiştim sana benim hayatla sorunum var
böyle durup durup buhulanırım ben
sen üzerine alınma yar

şimdi bir görsen gülersin halime
anlamsız hareketler yapıyorum
kültablasındakini unutup
yeni bir sigaraya daha yakıyorum
dedim ya bu gece mağlübum hayata
yıllar sonra ilk kez bocalıyorum

hani konuşurken birden susardım
dalardım duvarda bir noktaya
şaşırırdın
'suskun' derdin bana
gülümseyip alnından öperdim
ayrılırken fırsat olmadı söylemeye unuttum
hayatı bir 'susturucu' gibi içime tıkayan biri vardı
ona çok benziyordun

oysa konuşacak o kadar çok şey vardı ki
hep içimde kaldı söylenmemişler
susturdun sende
tıpkı hayat gibitıpkı onun gibi
dinlemeye pek niyetli değildin zaten
ama isteseydim bin parçaya ayırırdım kalbini

benden güzel haber bekleyenler var
onlara ne söylememi istersin?
yine de susmak istiyorum biliyor musun
inadına susmak!
ne zaman birisi hayata yataklık edip kırsa kalbimi
hep böyle yapıyorum
sadece konuşmakla yakalanmıyor mutluluk
ben neden bütün yolculuklara yalnız çıkıyorum?

hayat her şeyin bedelini ödetir insana
bir gün anlarsın anlaşılmamak ne kötü
farkına vardığında
araya koca bir zaman girmiştir çoktan
sen de bir gün 'keşke' dersin!
ve anlarsın
'ruhun' yok artık buralarda

deli gibi bir sağanak başladı şimdi
her ayrılık yağmur mu bırakır böyle?
o akşam eşiğin altında öptüğün ben miydim
yoksa bir yalan mıydı? söylesene

sabah yokum bu şehirde
bilmediğin bir gurbete gidiyorum
nasıl istiyorsan öyle kal
ama senin de bana benzeyecek sonun
o zaman anlayacaksın ki
her çocuğun bir şiiri vardır
al bu da senin olsun

kimsenin vurmadığı bir yerden vurdun sen
beni değil içimdeği çocuğu ağlattın
bu aralar hayat kazanıyor yine
gün olur bu çark tersine döner
kardelen bir tek şunu unutma
en son şairler güler

01-30-2008	#1
gülgüzeli	Kimsenin Vurmadığı Bir Yerden Vurdun Sen kimsenin vurmadığı bir yerden vurdun sen tarifi zor içimdeki çocuğun canını acıttın hani sana elini uzatan gözlerinin içine yaşlarını akıtan hani 'şairim' dediğin birisi vardı ya sen bu gece onu ağlattın camı açıp dışarı bakıyorum simsiyah bir gece içerisi ondan beter ve içimden hiç birşey yapmak gelmiyor bugün mağlubum hayata kimbilir huzur beni nerde bekliyor dilimin ucuna geliyor sözler ısrarla yutkunuyorum susuyorum işte bildiğin gibi konuşsam ağlıyorsun ağlasan dağılıyorum sevgiyle bakan gözlerinden ayrılık isteyen dudaklarına doğru yuvarlanıp gidiyorum bir türlü anlamadın ve hep yanlış tanımladın gözyaşlarımı demiştim sana benim hayatla sorunum var böyle durup durup buhulanırım ben sen üzerine alınma yar şimdi bir görsen gülersin halime anlamsız hareketler yapıyorum kültablasındakini unutup yeni bir sigaraya daha yakıyorum dedim ya bu gece mağlübum hayata yıllar sonra ilk kez bocalıyorum hani konuşurken birden susardım dalardım duvarda bir noktaya şaşırırdın 'suskun' derdin bana gülümseyip alnından öperdim ayrılırken fırsat olmadı söylemeye unuttum hayatı bir 'susturucu' gibi içime tıkayan biri vardı ona çok benziyordun oysa konuşacak o kadar çok şey vardı ki hep içimde kaldı söylenmemişler susturdun sende tıpkı hayat gibitıpkı onun gibi dinlemeye pek niyetli değildin zaten ama isteseydim bin parçaya ayırırdım kalbini benden güzel haber bekleyenler var onlara ne söylememi istersin? yine de susmak istiyorum biliyor musun inadına susmak! ne zaman birisi hayata yataklık edip kırsa kalbimi hep böyle yapıyorum sadece konuşmakla yakalanmıyor mutluluk ben neden bütün yolculuklara yalnız çıkıyorum? hayat her şeyin bedelini ödetir insana bir gün anlarsın anlaşılmamak ne kötü farkına vardığında araya koca bir zaman girmiştir çoktan sen de bir gün 'keşke' dersin! ve anlarsın 'ruhun' yok artık buralarda deli gibi bir sağanak başladı şimdi her ayrılık yağmur mu bırakır böyle? o akşam eşiğin altında öptüğün ben miydim yoksa bir yalan mıydı? söylesene sabah yokum bu şehirde bilmediğin bir gurbete gidiyorum nasıl istiyorsan öyle kal ama senin de bana benzeyecek sonun o zaman anlayacaksın ki her çocuğun bir şiiri vardır al bu da senin olsun kimsenin vurmadığı bir yerden vurdun sen beni değil içimdeği çocuğu ağlattın bu aralar hayat kazanıyor yine gün olur bu çark tersine döner kardelen bir tek şunu unutma en son şairler güler __________________