12-18-2007
|
#1
|
suskun
|
Ne Gerek Vardı Yokluğuna?
Öznesiz cümleler kurmaya alışmıştım ben oysa 
Yalnızlığıma, ıssızlığıma sahip çıkmıştım onca kalabalığın arasında
Korkularımdan korkmamayı öğreniyordum yavaş yavaş
Hayallere düşlere sığınıp onlarla avunuyor, küçücük mutluluklara, hayata dair geçici heveslere sarılıp gülümseyebiliyordum
Geride bırakmıştım bütün hüzünleri, ertelenmişleri, yaşanmışları, yarım kalmışları Yürüyordum ardıma bakmadan kendi yolumda Geçmişin izleri bazen takılıyordu ayaklarıma bir yerlerde, ama ben aldırmadan yürüyordum işte
Sevdaya dair hikayelerin noktasını koymuştu hayat yıllar öncesinde Ben de çaresizce boyun eğmiştim ona
Bence mutluydum ben kendi kendimle
Hiç beklemediğim bir zamanda, ansızın çıktın yollarıma
Yalan mıydın sen?
Yalan Bunca ısıtabilir miydi ruhumu? Bunca işler miydi sevdanı yüreğime? Geçmişin izlerini silip, doldurabilir miydi yüreğimi böylesine?
Bilseydim dinler miydim seni?
Geçmişimden koparıp, beni alıp gitmene,
İzin verir miydim?
Görseydim, eğer sonunu görseydim,
Başlamadan daha, orada dur derdim 
Bilseydim, eğer sonunu bilseydim,
"Sevme bırak" derdim,
"Sevme, uzak dur  "
Geldiğin gibi de gittin ansızın bir gün
Sensizliğe alışmak daha zordu yalnızlığa alışmaktan
Şimdi öznesi sensin cümlelerimin, yüklemleri yok 
Sensiz günüm zordu zaten,
Bir de sen geldin üstüne
Yokluklarım yetmezmiş gibi,
Sen de eklendin üstüne 
Ben zaten bunları sen olmadan da yaşardım
Ne gerek vardı sana, sensiz de yalnız kalırdım
Ben zaten sen olmadan da ağlardım isteseydim eğer,
Ne gerek vardı sana, ne gerek vardı yokluğuna 
|
|
|