Gitmediğin Yer

Gitmediğin yer



Beni, ormanların içinde ay vakti bırakan bir yüz yapardı bu seni/ bu seni en çok mavi yapardı deniz ve gök ağırlığınca/ seni uzak bir kent yapardı ve kalabalık ve tuzak/ seni sor yapardı bu, sus yapardı, küs yapardı… Bu seni en çok gitmek yapardı, içinde bir bedevi gölgesi ve çöl ve serap/ kayıp bir dilek yapardı bu seni hiçbir yıldız patikasına takılmayan aklı, bu seni bir kere gör yapardı/ bir kere kör yapardı Gördüğünde beni…



“Senin bana başka olduğundan bu yana, senin sana varmana az kaldı Bu dünyaya bırak biraz da anlatacaklarını, kendi dünyanın duvarlarını yıkıyorlar artık anlatacakların görmüyor musun, anlat artık”

Bir âdem burcu deme bana/ adam yeterdi şimdilik Sendelerime/ ve sendeleyip düşmelerime, kalmalısın dediğinde giden/ el ayak ağırlığınca bir sözse ki irkilmesidir sakin denizlerin poyraz Bulaşmıştır diyeceğim gözlerinden saçlarımdaki rüzgâra kırışır mı bir alışkanlık gibi/ dibi ak Dibi yosun Dibi ölümlü bir renk/morrrr gibi ellerin Sağ kurtulma ihtimalime denk gelen bir ses sendeki/ sol gelen yaralarımda Bir iz diyecektim, biz iz ancak bir düşle gebe kalırdı



“Karışır mı bir sendeki gibi dibi kara dibi balçık Dibi kırmızı gibi bir renk/kan gibi sözlerin Denk düşüyor parmak uçlarına Bir damla düşüyor ayaklarına Dudak ucunda bir harf, bir ses, bir sen…”



Bilsen/ bak aklın bir kanat telaşı her mevsimde/ bir göç ertesi Karışır sese düşen bütün harflerde adım/ adımladığım bütün gölgelerde kalır çünkü/ kalır, kandan ağır/ kardan hafif Bu seni en çok “söz” yapardı Sivri uçlu kalemlerin açtığı en vahim yara, akman/ odaların içindeki yüzünü saklaman anlamına geliyordu, kırmızı perde aralığında sokak ve hayat manifestosunu yazan bir bilge yüz yapardı bu seni/ minik serçe parmağının ucunda işgale yeltenmiş bir sefer yapardı bu seni/ bedenim toprağım… Bedenim toprağım!



“Bilmesen/senden öncesi, senden sonrası ki senden ayrısı Görmesen, kör gözün parmağına/ki şarkı notası fa düşer yarım sanrısı Gelmese sana, bilmesen

Adın sen olmasa sen olmasa yazdıkların duyurduğun ses senden çıkmaz çıkmasa”



Benden sana bir defter kalır/ bu seni iz yapar/ kayıp olduğun bütün patikalarda hiç söylenmemiş bir “küs” yapar Benden sana ses kalır/ “buradayım işte sözümde, yanlış da olsa bu istasyonda” Benden sana kalır…

“Gitmediğin yerde kalamıyorsun da”

Onur Orkun Kara