10-10-2007
|
#1
|
suskun
|
Yüreğimi Seni Yutan Karanlığa Bıraktım!
Gecenin zifiri karanlığından kara çalındı gözlerime
Oysa ben aydınlık bakardım senden yana
Şimde gecem gündüzüm kalmadı  sadece siyahım sana
Soğuk bir odayı bile ısıtırdı nefesin,ki nefesimle karıştığı an yangın çıkardı içimde
Ellerimde birikmiş küllerden ibaretsin artık ömrümde 
Üflesem donarsın,
Bıraksam uçarsın,
Sen yanılgılarımın tam ortasındasın 
Yarım kalmışlık böyle bi'şey demek ki Ve ıssız,ve yârsız  doğrultamıyormuşsun bedeni
Gidene yas tutmak siyah giymek değil,karanlığın ta kendisiymiş 
Yalnızlığa dair kırık dökük mısralarım dışında,dairliğim kalmadı hayata
Tat yok,koku yok,haz yok  bu kimsesizlik y(ç)ok bana!
Yıpratırken bu aciz yüreğimi,hâlâ gözlerinde ufak bir ışık görme niyetindeyim
Açsaydın,
Görecektin belki 
Sonsuz bekleyiş,
Sonsuz acılar üretmiş
Geriye kalan sadece geceymiş 
Yolun başında da geceydi buralar,sonunda da  Boşa giden onca sabahın ardından payıma düşeni gördükçe ben  sustukça sen 
Neyse  dert etme lütfen
Simsiyah bir geceydi 
Gece bakışların 
Yüreğimi seni yutan karanlığa bıraktım 
(alıntı)
|
|
|