Umutlarımın Çıkmaz Sokağı

UMUTLARIMIN ÇIKMAZ SOKAĞI İlk önceleri çocuktuk avutulduk avundukGüzeldi elma şekeri tüketip,erik çaldığımız komşunun ağacı…Biz hiç büyümeyecek gibi küçüktükYolda bulduğumuz 1000 lirayı(o zamanın parası,bilmeyenler için söyleyeyim o zaman bu paraya 5 ekmek olurduyanlış hatırlamıyorsam) almadan devam ederdikÇünkü düşüren tekrar dönüp arayabilir diyeYere tükürmek ayıptıKavga etmek o derece dayak atsak dayak yerdik dayak yesek yine dayak yerdik Biz öyle çocuktuk ki hata yapınca yüzümüz kırmızıya çalardı…
Şimdilerde bakıyorum da , büyüdük ,sevdik, sevildikBilmediğimiz bin bir türlü bilmecenin içinde savrulduk durdukÇözemedik hayatı yada sonuçların sağlaması tutmuyorduYa biz bir işlemde hata yaptık yada sayılar çok karmaşıktıNe suçlu aradık ne suçu üstümüze aldıkHiç unutmam ilk iş aradığım zamanları , bulduğumda yaşadıklarımıSonra okula devam ettim bitirdim tekrar bir okula yazıldımSonra tekrar işe girdimBu seferde vatan borcu karşıma çıktıOkuldan dolayı borcu geciktirdikBiz ödedikçe bir yerlerden tekrar borçlandıkBorç yiğidin kamçısıdır diye buna diyorlar heraldeNeyse lafı uzatmayalımPlanlarımız teoride hep doğru olsa da pratikten sınıfta kaldıkYaş otuzbeş şiirini dinlerken duygulanıyorum ama yaş daha 23,düşününce beynimde bir kaos oluşuyorBiz bünyemizin kaldıracağından fazlasını düşündük…




Benim yürüdüğüm o umutlarımın sokağının hep sonu görünüyor çıkmaz bir sokak ama yürüdükçe sona varamıyorum hep o son duvar ben yürüdükçe uzaklaşıyor aradaki mesafeyi koruyorSanırım ben duvarı aştığımda artık her şey bitmiş olacak…

Alıntıdır