Raffine - Elbette

Kaybolmuştum peşime düşüp yoktu bulan
Hep bir tekme yerdi zaten onun adı savrulup duran
Artık anca içimde kin olursun
Herkes gibi kim olursun yaklaşma boğulursun
Sana dur demek zamana dur demek gibi
Hep bir komut yağdırırdım pişmanlığım henüz yeni
Gurur denen limandan uzaklaşır benim gemi
Yalnızlık oyunlarıyla doldurur cebi
Demişsin ki; unutsun
Zaten yakıp resimlerini atmosfere karıştırdım
Artık sende bir bulutsun
Yalnız bir pişmanlık var içimde anılarımız taze
Gölgem gibi yokluğun peşimde
Kandırırdım kendimi kedi gibi sırnaşırdım avuntulara
Defalarca çıktım ringe yenik düştüm duygulara
Kendi gidip yüreği kalmış
Tutup tutup kendini ağlarmış dönüp duvara

Kendime bir yol çizip ilerlemem gerek elbette
Artık durulmaz bu şehirde içinde sen varsan eğer
Terk-i diyar eylerim çare yok beklemekte

Duvarlar ördüm kendime
Korkularımı itip kaktım kurtulurum diye
İnzivaya çekilip seninle ilgili ne varsa yitirip
Bir uyku istemiştim sadece
Ancak gözlerimi kırpamazmışım bile
En sonunda tamam dedim onun inadı benimkinden yaman dedim
Bir hafriyat yapılmış sanki üstümde
Her şeyi bir kılıfa uyduran ben bocaladım demin
Çelişkiler bende o kendinden emin
Rapçiden satılık duygular
Hor kullanılmış ve boşu boşuna oluşmuşlar
Utanmazmış hepsi bir bedene doluşmuşlar
Geçen zamanla yıpranıp birçok devirler atlatıp yorulmuşlar
Evimde sessizlik dışarıda yağmur var
Damlalar düşüp ölürken bir yerde var olduğunu bilirken ben
İsterim ki zaman dursun isterim ki kapıma elin vursun
Hayatımda ki tek kusursun

Kendime bir yol çizip ilerlemem gerek elbette
Artık durulmaz bu şehirde içinde sen varsan eğer
Terk-i diyar eylerim çare yok beklemekte