Şâfiî Mezhebi

Dört büyük fıkıh mezhebinden biri olan Şafiî Mezhebi, büyük fakih Ebû Abdullah Muhammed ibn İdrîs eş-Şâfiî'nin görüşleri etrafında oluşmuştur Mezhep imamının yaşadığı dönem ve mezhepleşme süreci bakımından Hanefî ve Malikî mezhebinden sonra ortaya çıkmış üçüncü büyük Ehl-i Sünnet mezhebidir Bu mezhebe mensup olan fakihlere ve bu mezhebin görüşüyle amel eden kişilere Şâfiî denir Şâfiî mezhebi halen, Mısır, Güney Arabistan, Doğu Afrika, Doğu Anadolu'da yaygındır Kısmen Hindistan ve Endonezya'da bulunmaktadır

Şâfiî mezhebinin hüküm çıkarmada kullandığı kaynak ve deliller kitap, sünnet, kıyas ve icmadır Sünnetin her çeşidini delil olarak kabul eder Mürsel hadisleri ise bazı şartlarla delil olarak alır Şâfiîler, istihsan ve mesâlih-i mürseleyi delil olarak almazlar Sahabe kavlini de delil olarak kabul etmezle