Abdullah b
Mübarek Hazretleri bir vakit savaşa katılmıştı
Savaşta karşısına çok zorlu bir düşman askeri çıkmıştı
Bu düşman askeri ile uzun bir mücadeleye girişir
Birebir bu savaş o kadar sürer ki, vakit namazı girmiş ve geçmek üzeredir
İbnü Mübarek Hazretleri düşmanına der ki:
Şu kadar zamandır çarpışıyoruz, birbirimize üstünlük sağlayamadık, benim namaz vaktim girdi ve de geçmek üzeredir
İzin ver, ben namazımı kılayım, sonra çarpışmaya devam edelim
Düşmanı bu öneriyi kabul eder ve İbnü Mübarek Hazretleri namaza durur
Namazı bitip çarpışmaya başlayacakları sırada bu sefer de düşmandan bir öneri gelir:
Sen ibadetini yaptın, bana da müsaade et, ben de putlarıma gerekli tazimde bulunayım
Düşman göğsünde sakladığı küçük bir putu çıkarıp yere koyar, karşısına geçip kıyam eder
Sonra da karşısına geçip oturur
İbnü Mübarek Hazretleri düşmanının puta tazim ettiğini görünce içinden der ki: İşte düşmanı tam öldürecek zaman
Yerinden kalkar ve elinde kılıç, düşmanın başına dikilir
Tam kılıcı indireceği zaman:
Ahdinde dur, şüphe yok ki verilen sözün sorumluluğu vardır (İsra, 17/34) diye bir ses duyar
Bu sesi duyması ile birlikte ağlamaya başlar
Düşman, başını kaldırıp baktığında, İbnü Mübarek in elinde kılıçla ağladığını görür
Düşman sorar:
Ne yapıyorsun? Sana ne oldu? İbnü Mübarek düşündüklerini anlattıktan sonra şöyle dedi ki:
Senin yüzünden bizi azarladılar
Düşman bu durumdan çok duygulanmıştır
Der ki:
Düşmanı için dostunu azarlayan böyle bir Allah a baş kaldırmak ve karşı gelmek doğru bir hareket değildir
Ardından çarpışmayı bırakarak Müslüman olur ve mü minlerin safına geçti