Ben Sevdamı Kefenledim

Ben Sevdamı Kefenledim

Ey gece!
Ölüm kadar sessizim bu gece,
ölüm kadar soğuk, ölüm kadar kar/anlık,
ve ölüm kadar gerçeğim!

Sorular geliyor, paslı oklarını doğrultup üstüme,
kabuk tut(a)mayan yaralarım kanıyor habire
Oluk oluk a/kanları g/izliyorum, acı/yorum…
Ölmüyorum kan kaybından,
ölür(s)em ancak, can k/aybından…

Sorular bitmiyor, oklar şaşmıyor, d/eşiyor yaramı,
ne içimden bir söz geçiyor ne de dilimden…
Anl/at(m)ıyorum içimdeki d/ipsiz kuyuya
okların ardındaki kör gölgeyi!
Y/aralanıyorum, k/anıyorum, y/aşıyorum kendi in/adıma…

Senden kalan sevdamı da kefenliyorum,
sessiz, sade bir tören,
donuk bir yüz, feri kaçmış bir çift gözle…

Kimseye bir gül(ü)verecek c/esareti bulamazken kendimde,
gül bahçesi vaat etmelerime pişmanlıklar sır/alıyorum,
sonra dönüp yaralarımı en güçlü yerinden kanatıyorum
Y(an)ılgılarımın yandığı yangınlara salıyorum kendimi,
çelmeler takıyorum en yalan y/anıma,
d/üşüyorum kor alevlere…
Düşe kalka büyüyorum,
geride kefenli bir sevda bır/akarak zamana…

“Ben sevdamı kefenledim,
Ölsen de bir ölmesen de…”

AnTikoR