Karanlik Ve Aydınlıklara..

Gecenin karanlığında aniden parlayan bir hançer gibi inledi çığlık Duvarlara yapıştı kanlı geçmişim Ve bir damla hüzün aktı bileklerimden süzülerek mazinin efkarlı sessizliğine Karanlık mıydı ürküten yalnızlık mıydı karar veremedim Hiç olmadığım kadar yalnız kalmayı kendim mi seçmiştim? Geride bırakıp bütün yalanlarıyla o pırıltıları Geride bırakıp bütün o dehşet çığlıklarıyla insanları Kendi kabuğuma, kendi kurmaca oyunuma dönmeyi ben kendim mi seçtim? Hayat bazen yol açar bizlere İpler ellerimizde görünür Gecenin içinde at koştururuz özgürlüğümüzün ıslak sokaklarında Her özgürlüğün bedeli midir hayatın çizdiği haritalar?

Anlamsız sorularımın içine gömülüp yalnızlığımla sayıklarcasına konuşmayı ben kendim mi seçtim? Yoksa bütün bildiğimizi sandığımız gerçekler gibi olduğumuzu sandığımız kişiler olmadık mı hiç? Hep dayatılmış gerçeklerin sarmaladığı kurmaca bir hayatın etrafında dansettiğimizi düşünürken, tam ortasına mı saplandık? Gecenin çığlığı uğulduyor kulaklarımda Gözlerim yavaş yavaş kapanıyor; hem gerçeklere hem yalanlara Yaşıyor muyum? Yoksa sadece koşuyor muyum? Bütün bunlar gereksiz aslında Bütün beynimizde oluşan düşünceler Bütün kirlerimiz ve temiz yanlarımız gereksiz aslında

Bir adım sonrasını düşünerek endişelenerek mi geçirmeli zamanı, sadece adım atarak umursamadan sadece hissederek mi yaşamalı? Yavaş yavaş çürüyor bedenim gecenin karanlığı değdikçe tenime Yavaş yavaş ölüyorum Ama biliyorum sabah yeniden doğacak güneş Yeniden doğacak yepyeni bir güne varlığım Öylesine umutsuz bir umut taşıyorum içimde Varlıklarla yokluklara dair Bir gün daha geçti Öylesine neşeli, öylesine neşesiz Ortasındayım hayatın Tam ortasında anlamsız bir noktasındayım