nefretle karıştırıyorum aşkına meze yapıyorum ihanetini kendime sarılıyorum öfkemi yutuyorum derken, hep seni içime alıyorum farketmeden kaçamıyorum senin çocuksu güzelliğinden, sana hala dayanamıyorum direnmek beynime işlemiyor, yüreğime asla söz geçiremiyor kahretsin şu aklım, hep seni düşünüyorum
önce aşkımıza ihanetine takılıyorum, nefretimi kusuyorum aynalara sana söyleyemediklerim bir yığın oluşturdu içimde
yüzüne haykıramadım ki senden nasıl nefret ettiğimi


git, hiç karşılaşmadık varsayalım seninle bir yabancısın artık, başka gözlere baktığın anları düşünmek bile beni derinden yaralıyor
hiçbir affı yok bu gidişinin, gelişinin de hiçbir teselli edişi yok artık benim için
bittin
beni de tükettin, kahretsin birde ben seni kendimde tüketebilsem


teşekkürler tatia
kendimi buldum