Gülüşlerimden Öperek Uyandır Beni...

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-28-2012

Tanyeri ağarırken çiğ taneleri üzerinden şavkını paylaştırdığı zamanlardan sesleniyorum sana

Güneşin, karanlıkla aydınlığın üzerine tüllendiğinde "imkansız sevdamı " yolluyorum sana

Durgun suyun dibinden görünen beyaz çakıl taşların üzerine adını yazıp sana geliyorum ve bu sevda mektubunu kelebeğin kanadında sana yolluyorum

Dolunayda çığlık atan bir gecede sevdim seni

Göremesem de gülüşlerini, seher yelinde yapraklarını güneşe açan ciceklerin yüreğinde bildim gözlerini

Sırtımı sıvası dökülmüş duvarlara yaslayıp seni anlatırım karanlıkla inatlaşan yıldızlara

Her sabah papatyanın ayak uçlarında uykuya dalmış ceylanları kaldırıp onlarla nice selamlar yollarım sana…

Sakın kederlenme sen

Kozasından hayata gülümseyen kelebeğin kirpiklerinde öğüttüm arsız acılarını

Çünkü sen, doğan güne “ umutla " uyanmalısın

Ne olur düşünme içinde kanattığın sancılara

Yüreğin irin toplasa da ne olur ağlama

Ben sen uyanmadan gül kokulu yağmurlarla yıkarım kanayan dudaklarını

Cünkü sen, her soluğunda “ baharları “ solumasın

Duası ıslak, yarınları aydınlık cocukların düşlerinde büyüttüm seni

Karakışlara sürgüledim dudaklarına acıyı süren ayazları

Kaç kez dualarıma kattım o narin yüreğini

Kaç kez iç geçirdim alnımdan dudaklarıma yuvarlanan damlaların gözyaşı değil, senin gül kokulu terin olmasını bilemiyorum…Sen uyanmadan rüzgarı giyinip üzerime, nice uçurumları aştım saçlarına iğde kokuları bırakmak için

Gelincik tarlalarının üzerinde gezinen çardak kuşlarının kirpikleriyle sildim alnının terleyen çizgilerini

Beli kırık virgüllerle uzattım senli cümleleri

Susamış karanfillerin dudaklarına sundum ıslak kirpiklerini

Ve birazdan tüm şehir uyanacak

Kaldır üzerindeki hüznün ağır yorganını

Pencerelerini aç ve hayatı solu bir an

Ilık nefesinden bir yudumunu uzat şehrin titrek tenine

Yüreğinin sıcaklığını avuçlarından akıtıp yetim güvercinleri emzir terinle

Perdelerini güneşe aralayıp aynalara gülümse

Karanlıklarda ezilmiş bu topal şehir senin varlığında ayağa kalksın

Ve güneş ısıtmadan karlı tepeleri, memleketimin mahzun yüklü çocuklarına sevdanın umutlarını uzat

Uzat ki ; yetim uçurtmalar karanlık göğü aşıp vuslat yağmurlarını getirsin kurak bozkırlara

“ Sana baharları getirirken

Terlemiş yüreğimi

Ilık nefesinle kurula

Sevdanın kundağına sarıp

Düşlerinde uyut beni

Üşüyen tenimi

Nefesinin sıcaklığıyla sar

Avuç içlerinde uyurken

Gülüşlerimden öperek uyandır beni

10-28-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Gülüşlerimden Öperek Uyandır Beni... Tanyeri ağarırken çiğ taneleri üzerinden şavkını paylaştırdığı zamanlardan sesleniyorum sana Güneşin, karanlıkla aydınlığın üzerine tüllendiğinde "imkansız sevdamı " yolluyorum sanaDurgun suyun dibinden görünen beyaz çakıl taşların üzerine adını yazıp sana geliyorum ve bu sevda mektubunu kelebeğin kanadında sana yolluyorum Dolunayda çığlık atan bir gecede sevdim seni Göremesem de gülüşlerini, seher yelinde yapraklarını güneşe açan ciceklerin yüreğinde bildim gözlerini Sırtımı sıvası dökülmüş duvarlara yaslayıp seni anlatırım karanlıkla inatlaşan yıldızlara Her sabah papatyanın ayak uçlarında uykuya dalmış ceylanları kaldırıp onlarla nice selamlar yollarım sana… Sakın kederlenme sen Kozasından hayata gülümseyen kelebeğin kirpiklerinde öğüttüm arsız acılarını Çünkü sen, doğan güne “ umutla " uyanmalısın Ne olur düşünme içinde kanattığın sancılara Yüreğin irin toplasa da ne olur ağlama Ben sen uyanmadan gül kokulu yağmurlarla yıkarım kanayan dudaklarını Cünkü sen, her soluğunda “ baharları “ solumasın Duası ıslak, yarınları aydınlık cocukların düşlerinde büyüttüm seni Karakışlara sürgüledim dudaklarına acıyı süren ayazları Kaç kez dualarıma kattım o narin yüreğini Kaç kez iç geçirdim alnımdan dudaklarıma yuvarlanan damlaların gözyaşı değil, senin gül kokulu terin olmasını bilemiyorum…Sen uyanmadan rüzgarı giyinip üzerime, nice uçurumları aştım saçlarına iğde kokuları bırakmak içinGelincik tarlalarının üzerinde gezinen çardak kuşlarının kirpikleriyle sildim alnının terleyen çizgilerini Beli kırık virgüllerle uzattım senli cümleleri Susamış karanfillerin dudaklarına sundum ıslak kirpiklerini Ve birazdan tüm şehir uyanacak Kaldır üzerindeki hüznün ağır yorganını Pencerelerini aç ve hayatı solu bir an Ilık nefesinden bir yudumunu uzat şehrin titrek tenine Yüreğinin sıcaklığını avuçlarından akıtıp yetim güvercinleri emzir terinle Perdelerini güneşe aralayıp aynalara gülümse Karanlıklarda ezilmiş bu topal şehir senin varlığında ayağa kalksın Ve güneş ısıtmadan karlı tepeleri, memleketimin mahzun yüklü çocuklarına sevdanın umutlarını uzat Uzat ki ; yetim uçurtmalar karanlık göğü aşıp vuslat yağmurlarını getirsin kurak bozkırlara “ Sana baharları getirirken Terlemiş yüreğimi Ilık nefesinle kurula Sevdanın kundağına sarıp Düşlerinde uyut beni Üşüyen tenimi Nefesinin sıcaklığıyla sar Avuç içlerinde uyurken Gülüşlerimden öperek uyandır beni