Hoş Geldin Ramazan

Hoşgeldin Ya Şehr'i Ramazan

Hoş geldin ateşim, yangınım, külüm

Ateş oldun Avucumda tutamadım seni İçime düştün Kalbimin karasına çaldım kor yüreğini
İbrahim[as] gibi gülden ateşlere düşürdün canımı Ey “kavurucu ateşim” akla beni, yak kirlerimi
Ey yangınım, sen başkalarına sakla serinliğini, küle çevir bedenimi, benliğimi

Bir yangın yeridir Ramazan Yüreğinin taraçalarına ötelerden kıvılcımlar sıçratır Alnına göklerin sıcağını düşürür Secdelerce ısınır yüreğin
Ilık yağmurlar üşüşür tenine Rahmetle ıslanırsın Merhamet denizinde yıkanırsın
Ezelde ruhuna dokunan kutlu sesin yankısı yeniden erişir kulağına

Hoş geldin yolum, yoldaşım, menzilim

Yol oldun ruhuma Dünyanın telaşından çekip aldın beni
Kalbimin serin vadisine taşıdın nefsimi Beni benimle yeniden tanıştırdın Yûnus[as] gibi denize attın, geceye bıraktın, balığın karnına soktun nefsimi
Kuraların hepsi bana çıktı Nasıl da tanıdın “efendisinden kaçmış köle”yi? Ey yoldaşım, kötülerden sakla beni Yolda bırak nefsimi

Bedenine konuktur Ramazan

Tenine yeniden ruh üfler gibi sessizce gelir, sessizce gider
Derin bir nefes gibi dudağından kalbine müjdeler yollar Benliğin kabuğunu kırar, bencilliğin göğsünde yaralar açar Seni sana bitiştirir
Maddenin labirentlerinde kaybolmuş ruhunu kardeş ruhlarla yeniden buluşturur, yeniden barıştırır

Hoş geldin ay yüzlüm, hilâl kaşlım, sevgilim

Can oldun tenime Yeryüzünün cezbesinden kopardın beni
Göklerin temâşasına kaptırdım gözlerimi Yüzümü kutlu aynalarda seyrettim
Rüyânı görmek için Yûsuf[as] gibi kuyulardan topladım hücrelerimi Ey göklüm, yanına al beni
Yüz üstü bırak kibrimi, bencilliğimi

Zamanın kutsanışıdır Ramazan

Hilâlin dokunuşuyla zaman mekana galip gelir Kutsallık yörene gelir, yanına varır, eline doluşur Sen onu arayıp bulmazsın, o seni bulur ve kucaklar
Sanki kıble sana yönelir
Sanki seccaden alnını öper Sanki Kâbe sana yanaşır Sanki En Sevgili[asm] evine konuk olur Nereye gidersen git, yanında kalır Ramazan

Hoş geldin bahar kokulum, çiçek tenlim, deniz gözlüm

Kabrimden kaldırdın beni Adımı kazıdığım taşları kırdın Sesimi yutan uçurumları uçuruma attın
Beni bana kattın yeniden Sonsuzluğun müjdesini dokundurdun tenime
Bir İsâ[as] nefesi gibi dürttün kalbimi uykulardan Ey gülüm, kokunu ver ruhuma
Uzaklara at cesedimi

Bir uyanıştır Ramazan

Açlığın incelttiği bedeninde ruhuna daha çok yer kalır Benliğin kabından çıkarsın, kutsiyetin Kâbe’sine varırsın
Bencilliğin kafesinden kurtulursun, meleklerin kanatlarına tutunursun Yetimlerin gözlerindeki eşsiz sevince mimar olursun Yoksulların gönlünde taş üstüne taş koyarsın
Ellerin kalbine diğer ilk kez Mûsa[as] gibi göğsünde “yedi beyza” taşırsın Aklanırsın, arınırsın, kutsanırsın

Hoş geldin tatlı sözlüm, gül yüzlüm, sultanım

Bak, nasıl da uslandım Sözüne kandım Bakışınla yıkandım
Hamdım, piştim, yandım Huzuruna vardım Yaralarımın hepsini kanattım Hasretlerimin hepsini avuttum
Teselline susadım Yüzüne acıktım Orucunu tuttum İftarına muntazırım Yâkub[as] gibi gömleğinin kokusuyla açtın gözlerimi
Ey âl yanaklım, “hümeyrâm”, yüzünü değdir yüzüme Sözünün meltemine savur benliğimi

Ne güzel terbiyedir oruç Seni nefsinin karşısına koyar
Bedeninin kabuğuna derin çizikler atar Teninde gül kokulu yaralar açar Yüreğine fısıldar: “Sen sana ait değilsin!” Mideni boşalttıkça, kalbini doyurur
Ötelerden gelen kutlu bir kervan olur; seni kuyuda bulur, cennet karşılığı Sahibine satar

Hoş geldin bi’tanem, nur tanem, nar tanem

Tut saçlarımdan kor gözlerinle
Ellerimi yu ellerinin ateşinde
Yüreğimi rehin tut sevdânın tenhasında
Yanımda kal, benimle kal, bana kal bütün bayramların arefesinde

Seni sana çağırıyor Ramazan

Senai Demirci