Kalbiyle Düşünen Filozof Fatma Zehra

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-24-2012

Hilmi Yavuz’un son kitabında “Şiirim Gibi Yaşadım” dediği gibi Nihat Abi de yazısı gibi yaşıyordu Yalın, ama bir o kadar anlam yüklü Telaşla “Geç kaldım” dediğimde: “Geç kalmak yoktur, her şey olması gereken vakitte olur” diyordu Herkesin karmaşık şeyler söylediği demde “Hayat böyle bir şeydir işte” gibi basit ama bir o kadar da zorlu bir cümle kuruyordu “Temel şeyler” üzerine kuruluydu ona göre hayat Zor ama yaşanılası bir hayata yazgılıydık ve O varsa problem yoktu

İş yerindeki isyankâr ve muzip tavırları herkesin dikkatini çekiyordu Çalıştığımız yerin kaotik ve hiyerarşik yapısına inat o, çaycıların masasında yemeğe oturuyor ve onlarla birlikte yiyordu yemeğini Hiçbir şey ortaya koyamamanın verdiği kasıntıdan olsa gerek havasından yanına yanaşılamayan insanların yanında o, “meşhur” bir yazar olduğunu unutuyor onlardan biri gibi davranıyordu Ya da zaten o hiç meşhur bir yazar olduğunu düşünmemiş, insanlardan bir insan olarak değerlendirmişti kendini ve öyle yaşamıştı hep Çünkü o kalbiyle düşünen filozoftu Aklı değil, kalbi önceliyordu

Şimdi oturmuş onu anlatan yazımı nihayete erdirecek cümleler ararken tek bir cümle düşüyor aklıma: İyi ki varsın kalbiyle düşünen filozof Aklınla ve kalbinle bin yaşa!

10-24-2012	#2
Prof. Dr. Sinsi	Kalbiyle Düşünen Filozof Fatma Zehra Hilmi Yavuz’un son kitabında “Şiirim Gibi Yaşadım” dediği gibi Nihat Abi de yazısı gibi yaşıyordu Yalın, ama bir o kadar anlam yüklü Telaşla “Geç kaldım” dediğimde: “Geç kalmak yoktur, her şey olması gereken vakitte olur” diyordu Herkesin karmaşık şeyler söylediği demde “Hayat böyle bir şeydir işte” gibi basit ama bir o kadar da zorlu bir cümle kuruyordu “Temel şeyler” üzerine kuruluydu ona göre hayat Zor ama yaşanılası bir hayata yazgılıydık ve O varsa problem yoktu İş yerindeki isyankâr ve muzip tavırları herkesin dikkatini çekiyordu Çalıştığımız yerin kaotik ve hiyerarşik yapısına inat o, çaycıların masasında yemeğe oturuyor ve onlarla birlikte yiyordu yemeğini Hiçbir şey ortaya koyamamanın verdiği kasıntıdan olsa gerek havasından yanına yanaşılamayan insanların yanında o, “meşhur” bir yazar olduğunu unutuyor onlardan biri gibi davranıyordu Ya da zaten o hiç meşhur bir yazar olduğunu düşünmemiş, insanlardan bir insan olarak değerlendirmişti kendini ve öyle yaşamıştı hep Çünkü o kalbiyle düşünen filozoftu Aklı değil, kalbi önceliyordu Şimdi oturmuş onu anlatan yazımı nihayete erdirecek cümleler ararken tek bir cümle düşüyor aklıma: İyi ki varsın kalbiyle düşünen filozof Aklınla ve kalbinle bin yaşa!