Oyunun Adı Sabahattin Ali

Yedi yaşıma basınca İstanbul’da ilkokula başladım Ama ailem Çanakkale’ye gidince öğrenimim orada sürdü Çanakkale’de boğazda bir ev kiralamıştı babam Ancak Birinci Dünya Savaşı nedeniyle okul ansızın kapanıverdi Çünkü öğretmen kalmamıştı okulda Pek uzun sürmedi bu durum, öbür subayların da yardımıyla yeniden açıldı okul Subaylar öğretmenlikleri paylaşmışlardı Okuldaki Türkçe dersini de babam veriyordu Babam her gece bir duble rakısını içer sonra yatağına yollanırken “Ben yatmaya gidiyorum Sabahattin” derdi kulağıma sessizce “Annenin gene heyheyleri üstünde” Gider yatardı Annem ve Fikret de erken yatarlardı Ben evimizin balkonuna çıkar saatlerce oturur, boğazdaki duran ya da çok az sayıda da olsa geçmekte olan gemileri izlerdim hep Bir gece gene herkes uykuya çekildiğinde yatağımdan kalktım balkona çıktım İstanbul’a gidişi engellemek için ağızlarını boğaza bir yumruk gibi çeviren toplar gene öylece durmaktaydılar Bir karaltı gibiydi toplar Bizim güvenliğimizi koruduklarını söylerdi babam ama gene de korkutucuydular Ben ay ışığının altında beklemekte olan gemileri izlemeyi seçerdim daha çok Gene öyle yaptım O gemilerden birine bindiğimi ve çok uzaklara gittiğimi düşlüyordum Ama nedense bu tek başıma gidişe gönlüm razı olmuyor, babamın da benimle gelmesi gerektiğini düşünerek zenginleştiriyordum düşlerimi Ama annemi asla istemiyorum yanımızda! Çünkü babamla hep kavga ediyor Fikret’i de istemiyorum Fikret annemle kalsın Çünkü annem Fikret’i benden daha çok seviyor Birden yanımda Fikret’i gördüm Herhalde onu da uyku tutmamıştı “Ben de durayım mı yanında” dedi “Peki” dedim Sessizce oturdu yanıma Nefesini alıp verirken bile dikkatliydi Düşlerimin bozulmasına kızdığımı bilirdi Benimle birlikte o da izliyordu gemileri
(Birden aydınlanmaya başlar her yer Arkasından kararır Sonra ıslık sesi gibi sesler Daha sonra silah ve bomba sesleri Sanki yaşamaktadır anlattıklarını)
Fikret hemen sarıldı elime Nasıl da titriyor zavallıcık Korkuyla açılmış gözleri