Sana Benzeyemem

Uçurumun kenarına bırakılmış bir taş bebeğim ben, kollarım rüzgar yönüne açılmış, parmak uçlarım değmekte toprağa anca

Acıma!

Uçurumun kenarında hayata inat gülebilen bir su düşüyüm ben


Güzelliğim kaybolur yüzümü şehre dönersem Bu aceleci insanlar, bu çıkar dünyası, bu leş kokularında barınamam ben

Yüzümden/yüreğimden kahırlara veremem Öyle bilmediğim renklere, kolay kolay sinemem ben!

Hey! beş kuruşa masumiyetini satan yeşil, büyüdün mü biraz kirlenince, yoksa birikti mi özlemler kuytu köşelerinde?

As beni!
Beni öldür!
Beni kurşunlara diz!
Beni alıkoy mutluklardan!
Kendini okşa karalarınla!

Üzgünüm, sana benzeyemem!

Bak bakalım var mı kendinden izler yüreğimin ellerindee, çok zorlama seviyormuş gibi yalan da olsa hissettiremem


Dünya buysa, koşullar bunu gerektiriyorsa, gereksirse emanet ederim kendimi uçuruma

Gerçek şu:


Uzak dur!

Bu erinç, sana benzeyemem!