Aşk Bu , Ölüme Eştir

Yaşam hücrelerimi yok sayıp bir karar vermemi istiyor cellat benden

İçimden geçeni söylesem yapmaz biliyorum Ama yine de denemeden bilemeyiz değil mi:
"Hey aşktan bir haber,
sana sesleniyorum:
Kes ipimi!"
O kadar kolay değil diyor, bir güçsüz gibi kaçacak mısın?
Yaşamdan hücrelerimden vazgeçmemi bekleyen, aşktan bir haber cellat!
"Aşk bu, ölüme eştir!"


Bilmem kaçıncı karabasan gecenin sabahı uyandığım
Yine kan ter içinde kalmışım yatağımda Elime sol yanıma koyuyorum, hala çarpıyor kalbim Varlığın bir nebze olsun eksilmemiş ya, en mesut benim Ya yarın diyorum sonra
Geceler karabasanlara emanet, sabahlar korkulara
Sana her zamankinden daha çok ihtiyacım olduğunu haykırıyorum Feryadım kulaklarımı çınlatıyor, bildiğim tüm insanlar sağır
Yine de vazgeçmeyeceğim!
Eğer gitmekse, senden değil herkesten olmalı diye, bir bilet alasım geliyor yabancı bir şehre Arada uğrar mısın, bilmiyorum Korkulara yer yoktu yanıbaşımızda
Şimdi kime sığınmalı bilmiyorum
Yok yok Gideceğim
Yeniden başlamalı, hem sensiz, hem kimsesiz Ardımda birkaç satır bırakmalıyım filmlerden öğrendiğim gibi Pabucumun tekini ardımda bırakmaksızın gitmeliyim
Sevgili,
Ben aşkı anlatmaya çalıştım
Beceremedim
Yaşamak istedim,
Beceremedim



En çok senden vazgeçmemi istediler,
Nasıl kıyardım bildiğim tüm heveslere
Bu bir ceza ise herkes yaşasın istedim Çünkü ben en saf halimle, bir tek seni sevdim Ama yasak mısın?
O zaman gittim
Giderim

Sormaya çekiniyorum, arkamdan gelir misin?