Ben Seni ßilmeden Sevdim

, seni; adını bilmeden sevdim Ve, “var”lığınla gülüşünü
Ben seni, yaşını bilmeden, gözünü-kaşını bilmeden sevdim
Ve, “yar”lığa süzülüşünü

Ben seni, sesini duymadan sevdim
Ve duymadan nefesini
Ben seni adını bilmeden sevdim
Ama; sevdim!

Üşüyüşünü sevdim
Üşüyüşünü sevdim onüçüncü ayın ilk günü;
“Gel, ısıt” deyişini!
Bekleyişini sevdim beşinci mevsimin gün bitimlerinde, bilerek gelmeyeceğimi
Akşam alacalarının gönlüne yürüyüşünü sevdim
Ve, kıpırtısız, karanlığa gömülüşünü sevdim
Bir de;
“Gel, ışıt” deyişini!

Ben seni, adını bilmeden sevdim
İhtiyacım Cevabım
İsimler koydum sana; bahar yelim, çiçek tarlam Gökkuşağım, ışığım Kuşkanadım, pembe rüyam, çiy tanem
Seni, adını bilmeden sevince öğrendim; seni sevmek için gerekmiyordu ismini bilmem
Sevdim işte!

Ben, seni; yaşını bilmeden sevdim Yani bilmeden sevdim deden yaşında mıyım, torununla akran mı!
Ben seni, gözünü-kaşını bilmeden sevdim
Ben seni, sesini duymadan sevdim

Ve hatta öğrenmeye korkarken, bilmeye kıyamazken seni
seni sevdim
Seni sevdim

İçime salıncaklar kurdum gönlümün ipleriyle
Oturdun, sallayamadım; dokunurum diye korkumdan!
Dolaştın boynuma bir sarmaşık gibi; okşayamadım
Koklayamadım!
Dalgalarını taramamış olan parmaklarım yabancı saçlarına
Ve hâlâ bilmiyorum, gözlerin ne renk? Hangi yıldızlar mahpus içinde?

Ve ben sana hâlâ seni sevdiğimi söyleyemedim!
Ama ben seni; adını bilmeden, yaşını bilmeden Yüzünü bilmeden, sesini bilmeden
seni bilmeden sevdim
Seni, “bilmeden” sevdim!
Senin olmadığın ve benim olmadığım bir sokaktaki köşebaşında çarpıştı duygularımız!
Döküldü içindekiler ve döküldü içimdekiler
Sen yoktun orda ve ben de yoktum;
Ama sevda vardı!

Ve, ben; seni adını bilmeden sevdim