Gelmeyişlerin Eksiltir Beni...

Gelmeyişlerin tek kötü kaderiydi yalnızlığımın
Bir alın yazgısı, kara bir dua gibi
Tüm hücrelerime sen yazılmıştın yarÇoğalıyordun
Bu çoğalışı durdurmak için yavaş yavaş öldürüyordum kendimi

Sonra
Sonrası mı? Aklıma her düşüşünde seninle birlikte yeni hücreler doğurdu bedenimÖlüm gecikti,sen çoğaldın, ben varoluşa tutundumYine, yeniden seni çizdim vücudumun her karesine

Yorgunum
Sokakların ihmale uğramış köşelerine yasladım sırtımıÖnümden yaralanmış yürekler geçiyor ağır ağırGözleri kanlı bakıyor sokak çocuklarının, sokak kan kokuyor, ben içten içe kanıyorum

Viran evlere sakladım ruhumu, beni vareden toprağa gömdüm aşkımı; yeşermesi için baharı bekledim; gelmediSeni yeniden yaşamak için bahar oldum

Yıllardır bu köhne yaşama hapsolmuş gibiyim, yıllardır bilmediğim suretinin hayalini çiziyorum semayaBu labirentin çıkışları sana değil miydi sevdiğim?

Gelmedin
Gelmeyişlerin gelişlerini anlamsız kıldıNe büyük yanılgıymış yıllarca seni beklemek

Ağlamaklı gülüşler gelip yerleşti dudağımın kenarınaBir kahkaha atsam gözlerim boşaltacak yüklerini biliyorum, bir yaş seli seni gözlerimden alıp tekrar tekrar yüreğime taşıyacak

Sensizliğe giden seferin son neferiyim,yangın yeri çöllere sürgünüm; açlığa, sefalete mahkumum, sana susuzum

Bir antik kent yalnızlığı benimkisi, bir ortaçağ haraplığı, bir karanlık dönem, bir illet; gelip beynime yerleşmişSensizliğe oynadığım tek kişilik bir oyun hayatım, sana söylediğim makamsız bir şarkı aşkım, uyaksız şiirimsin sen, parlak ciltli kitaplarım, kalemlerim, kağıtlarım

Putlaşmış yazgılarını devirip hayatın sana koşuyorumUlaşılmazım oluyorsun; sevgim isyana dönüşüyor Çığlıklarım sardı bu kenti duyuyor musun?

GELMEYİŞLERİN EKSİLTİR BENİ