Suskunum Artık

Suskun bir kentin yağmuru gözleyen gecelerinde büyüttüm düşlerimi
Acıya yarenlik edecekti yüreğim
Bu yol boyu, ardınca hüzün bırakıp, bir bir çoğalttım yalnızlığımı
Yürüdüm
Adımlar büyüdükçe şehirler de büyüdü
Bir çöl akşamının dili tutulmuş soğuğuna düştüm

Her şey üşüdü içimde, ne hayata deydi ellerim,
ne de ölümün gizlerine
Bir çıkmaz sokağa vurdu adımlarım
Duvarlar söktü bağrındaki en mahrem sırları
Yüzüme vurdu gece üşüdüm

Bir kenarda bir avuç düşle gözleri bağlı çocukluğum neye gizlenirdi?
Sır tutmaz dertlerim vardı sırtımda,
alnımda yaşıma ters orantı bir kavga…
Sonra yağmurlar indi bu şehre,sessizce
Ve ben adına defalarca çizgi çekilmiş bir fail oldum

Sel vurdu ömrüme, şehrime
Her şey kapılıp gitti ardından
Islak saçlarımla, ıslak ellerimle geldim düş sancım;
inan bu şehri ben ağlatmadım

Yokluğunun emareleri çöktü omuzlarıma,
yine vakit hüzne dalma vaktidir
Sakinleşmemiş yaralarımdan çaldığım kanlarla geldim sana

Ömrüme sızan bu sancılarla nasıl dönerim geri
Ardına bir avuç kül vaat eden bir ömre sığar mı bunca yalnızlık?
Şimdi bir kabus olur düşlerim,
ve düşer bir bir gecenin kara yazılarına

Ne zaman susacak bu kelimeler?
İçimdeki bu çığlık ne zaman kesilecek?
Mahur gözlerine mi vurdu hazan; ne olur bir şey de
Kabulümdür senden gelen…
Ritmi bozuk gönlüme bir merhem sür; düş sancım!
Avare yürüyüşlerime yol ol, iz ol
Kimliğimden hatırıma düşen ismim ol
Şimdi delilik, susma vaktidir

Gökkuşağında düşleri uçurma vaktidir
Bir yamaca tutunmuş ellerimde parmak parmak ölmektir
Gidişindir adına yeminler ettiğim
Bitişimdir içimdeki suskunu terk edişim
Düş sancım; yaralarımın adıdır adın
İçimdeki çocuğu hep aldatışım
Sensiz düşlere kanmayışım
Korkuma bürünen asi yalnızlığım
Ben hala unuttuğun duraktayım…