Hadi Ver Ellerini Bana

Unuturum sanma

doğa ananın huzurundan kovulmuş mevsim gibi kaplıyor havayı

bıraktığın sızı

Veysel’in gözlerinden bakarken sana

acılarına kadar gördüm

ki,

seni sızlıyor tenim

bildiğin gibi değil

Araf’tan ötedeyim

bilmem sanma

gözleri yağmurlu bir kadın,

yeni yetme teninde saçları ağarmış bir kıyıymış

kanına düğüm atılmış

kara bir tren sesiymiş şehir sen giderken

kemanın sofrasında rakı,

dilinden düşen hüzünbaz bir notaymış ıslığı

Ahh şehir!

dallarında efkâr doğan

bahçendeki o ağacı sarhoş eden ben değilim

ben değilim göğünden yıldız,

denizinden tuz çalan

bak!

su ateşi zehirledi

ki,

ateş deli miydi

ölüme, sevdiğinin elinde bile bile selam verdi

deme birşey şehir,

kıyama bana

kayboluyorum inkârın kollarında

inanmak diyor;

piç gibi bıraktın ellerimi

sende mutlu olama!

sevemediğimsin sen şehir

o yokken

acılarımın saçlarını yalandan da olsa okşama

kırılgandır uçları hâlâ

ve bil diye şehir

kahrol diye

hüznü iyi ağırladığımdan beri,

et’im kemiklerimin mezar yeri