10-21-2012
|
#1
|
Prof. Dr. Sinsi
|
Bizken Ben Olduk
Bizken Ben Olduk
Çocukluğumu düşünüyordum Sokaklarda, gecelere kadar oyunlar oynadığımız, susadığımızda komşumuzdan su istediğimiz, acıktığımızda hiç çekinmeden ekmek isteyebildiğimiz çocukluğumu  Çok mu güzeldi diye merak edeceksiniz şimdi? Evet her şeyimiz çok azdı belki ama çok güzeldi Annemler bir yere gitmek zorunda kaldığında " okuldan gelince doğru Kezban Teyzen´ e git, o seni doyurur, sakın onun sözünden çıkma" dediği komşularımız vardı Bayramlarda el öpmeye giderdik, harçlıklar, şekerler toplardık, büyük bir mutlulukla "Biz" yaşardık, birlik yaşardık Ne güzelmiş, şimdi anlayabiliyorum Mahallemizde biri hasta olsa toplanır giderdik, çayını, çorbasını vermeğe  Bahçelerde yapılması gereken işler mi var hurra herkes o bahçede toplanırdı  Bayramda da bizdik, seyranda da, hastalıkta da, düğünde de, ölümde de  Biz gibi yaşardık, birlikte  Küçücük çocuklar kilometrelerce uzaktaki okula yalnız giderdik, korkmazdık; bizim gibiydi herkes
Büyükler büyüklüğünden bir şey kaybetmemişti daha küçükler, küçüklüğünden Ar vardı, utanma vardı, saygı vardı Çünkü biz gibi yaşıyorduk Birlikte yaşıyorduk Bir hastaya bakmasak en azından çevreden gelecek tepkiden utanırdık Bir düşküne yardım etmemek olmazdı Maazallah ilk önce konu komşu tefe koyardı insanı  Zaman geçti, dünya değişti  Biz yaşarken birde baktım ki, ben yaşamaya başlamışız Bencil yaşamaya başlamışız Komşumuzdan haberimiz bile yok; kimdir, nedir, ne derdi var?  Yolda birini görsek yardıma muhtaç, yaklaşmaya korkar olduk En kötüsü de umursamaz olduk Öyle bir ben yaşantısı içindeyiz ki; yolda gördüğümüz yaralıyı, arabanın koltuğu kanlanacak diye hastaneye götürmeyecek kadar insanlıksız olduk 
Korkuyorum  Çocuklarımdan utanıyorum  Onlara biz kelimesinin ne anlama geldiğini gösterememekten korkum ve utancım  Çocuklarıma, çocuklarımıza böyle bir yaşam sunuyor olmaktan utanç duyuyorum Hiç bahçelerde oynayamadıklarının hesabını nasıl vereceğim? Komşu kelimesinin gerçek anlamını onlara öğretememenin hesabını ya da her gün onlara "sakın ben evde yokken kapıyı kimseye açma" derken, nasıl Tanrı misafiri kavramından bahsedeceğim?
Bizi ben yapan ne, ne oluyor canım ilişkilere, ne oluyor insanlığımıza? Nasıl bakacağız çocuklarımızın yüzüne?
Bizken ben olduk yazık hepimize!
ALINTI
|
|
|