Bingöl Şiirler

Bingöl Şiirler

Bingöl Şiirler

BİNGÖL ÇOBANLARI

Daha deniz görmemiş bir çoban çocuğuyum

Bu dağların en eski âşinasıdır soyum

Bekçileri gibiyiz ebenced buraların

Bu tenha derelerin bu vahşi kayaların

Görmediği gün yoktur sürü peşinde bizi

Her gün aynı pınardan doldurur destimizi

Kırlara açılırız çıngıraklarımızla

Okuma yok yazma yok bilmeyiz eski yeni;

Kuzular bize söyler yılların geçtiğini

Arzu başlarımızdan yıldızlar gibi yüksek;

Önümüzde bir sürü yanımızda bir köpek

Dolaştırıp dururuz aynı daüssılayı;

Her adım uyandırır ayrı bir hatırayı:

Anam bir yaz gecesi doğurmuş beni burda

Bu çamlıkta söylemiş son sözlerini babam;

Şu karşıki bayırda verdim kuzuyu kurda

"Suna"mın başka köye gelin gittiği akşam

Gün biter sürü yatar ve sararan bir ayla

Çoban hicranlarını basar bağrına yayla

-Kuru bir yaprak gibi kalbini eline al

Diye hıçkırır kaval:

Bir çoban parçasısın olmasan bile koyun

Daima eğeceksin başkalarına boyun;

Hülyana karışmasın ne şehir ne de çarşı

Yamaçlarda her akşam batan güneşe karşı

Uçan kuşları düşün geçen kervanları an!

Mademki kara bahtın adını koydu: Çoban!

Nasıl yaşadığından ne içip yediğinden

Çıngırak seslerinin dağlara dediğinden

Anlattı uzun uzun

Şehrin uğultusundan usanmış ruhumuzun

Nadir duyabildiği taze bir heyecanla

Karıştım o gün bugün bu zavallı çobanla

Bingöl yaylarının mavi dumanlarına

Gönlümü yayla yaptım Bingöl çobanlarına!