Haya İmandandir

Kullardan utanırız Ama gerektiği yerde, gerektiği şekilde değil Haklarını hoyratça gasp ederiz, kendilerine verdiğimiz sözleri tutmayız Olmadıkları yerde haklarını savunmaz, gıybetleri mi yapılıyor, bir cümle de biz ekleriz!

Sonra yüzlerine gülmekten hayâ etmeyiz de

Evimize misafir geldiklerinde, Allah Tealâ’nın nimet olarak bahşettiklerini onlara ikram ederken utanır, sıkılırız:

Kusura bakmayın, size layık değil ama ev de biraz dağınık!deyiveririz

Bir güler yüz, bir güzel söz, bir bardak su ne güzel ikramdır oysa

Rabbimiz bizden hayâ eder Biz sıkılmayız

Gönüllerimiz bu dağınıklılığıyla onu kabul etmeye hazır mıdır?

O’na layık mıdır, secdelerimiz, rükûlarımız?

O’nu hakkıyla tesbih ve tenzih edebildik mi?

Allah ve Rasulü’nden utandıkları gibi

Muhakkak ki sahabilerin hepsi birer hayâ timsali idi Nitekim Allah Rasulü sav ; Hayâsı olmayanın dini de yoktur buyurmuşlardır

Bir gün Efendimiz sav bir arkadaşına rastladı ki, o Ensar’dan bir sahabiye şöyle diyordu:

- Sen çok hayâ ettin Sana hayâ zarar verdi!

Bu sözleri duyan Efendimiz sav :

- Onu bırak, zira hayâ imandandır ve hayâ ancak hayır getirir, buyurdu

Hz Osman ra ise hayâ ile vasıflanmış, hayâ cihetiyle diğer sahabilerden daha fazla öne çıkmıştı

Bir gün Rasulullah sav’in huzurunda bir melek duruyorduO sırada oradan Hz Osman ra geçti Melek:

- Bu geçen kimdir, diye sordu Rasulullah sav :

- Affan oğlu Osman’dır buyurdular Melek Hz Osman’ın ismini işitince ayağa kalktı ve şöyle dedi:

- Ya Rasulallah ! Bu zattan bütün melekler utanır, ona muhabbet ve hürmet ederler Onun Hak Tealâ katında mertebesi çok yüksektir

Hz Osman ra güzelliği ile Yusuf as’a benzerdi Anlatıldığına göre Allah Rasulü sav onun yüzünün tamamını pek çok kez görmek istemiş, fakat görmesi mümkün olmamıştı Bu halini bir gün Cebrail as’a anlattı Cebrail as şöyle dedi:

- Ben de onun yüzünü iyice göremedim Osman’ın hürmeti, büyüklüğü, haşmeti biz meleklerin kalbinde o kadar yer etmiştir ki, cemalini seyretmekten bizi alıkoymuştur Her gece yarısı evinden mescide gelirken onun haşmet ve hayâsı yerdeki ve göklerdeki melekleri utandırır, mahcup eyler



Bir gün Peygamberimiz sav Hz Aişe ra ile oturuyordu Hz Ebu Bekir ra izin isteyerek yanlarına geldi Daha sonra müsaade isteyerek Saad bin Malik ra içeriye girdi Her ikisi de geldiğinde Rasulullah sav’ ın mübarek dizleri açıktı, onlarla o şekilde konuşuyordu Sohbetleri devam ederken Hz Osman ra geldi ve girmek için izin istedi Allah Rasulü sav elbisesini dizlerinin üzerine çekti, Hz Aişe Validemiz’e Sen geri çekil buyurdu Bir süre sohbet ettiler ve izin isteyerek kalktılar

Hz Aişe ra Efendimiz’in tavrına bir mana verememişti, sordu:

- Ey Allah’ın Rasulü , babam ve arkadaşı içeri girdiğinde elbiseni dizlerine çekmedin, beni de yanından uzaklaştırmadın Osman içeriye girdiğinde ise farklı bir tavrın oldu Rasul -i Ekrem sav buyurdu ki:

- Ey Aişe , meleklerin utandığı bir adamdan ben utanmayayım mı? Varlığımı kudret elinde bulunduran Allah’a yemin ederim ki, melekler Allah ve Rasulü’nden utandıkları gibi Osman’dan da utanıyorlar Sen benim yanımda iken Osman içeri girseydi, yanımızda kaldığı müddetçe ne konuşur, ne de başını kaldırırdı

Gönül incelir de kanatlanır

Hz Osman ra hanımı Hz Rukiye ra ile oturuyordu Hanım yardımcılarından biri yemek getirdi Hz Osman ra yemek getiren hanıma baktı Hanımı bu bakışı fark etti, üzüldü Hz Osman ra hanımının üzüldüğünü anladı Durumu izah etti:

- Ey Rukiye! Onun yüzüne bir maksatla bakmadım Hiçbir kastım olmadığını Allah Tealâ biliyor, dedi ve yemin de etti

Hz Rukiye ra’ ın içi rahatladı, teselli buldu O bakış muhakkak ki gayri iradî, manasız bir bakıştı Hz Osman ra durumu anlatmış, eşinin gönlünü de almıştı Fakat buna rağmen Allah Rasulü’nün kızı mahzun olmuştur diye kefaret vermek istedi ve yüz köle azat etti

Allah Rasulü sav’i çok severdi ve O’nun kızı sevgili eşini bir an için istemeyerek de olsa incitmekten haya ederek bu kefareti ödemişti

Elbet, bu kadar incelmiş bir gönle açılırdı semanın kapıları