Yitirmeli Ne Varsa Başlamalı Yine Yeniden..!!

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Her satırı

mendireğe dizili karabatağa benzeyen

bir mektup bırakarak

balıkçı koyundan

sisler içinde uzaklaşan kayık gibi

bir sabah usulca ayrıldın

koynumdan

Bütün yolcularını

boğaz köprüsünün çaldığı

araba vapurunun

boş seferleri

gibi yalnızca rüzgar

gezinir sensiz

yüreğimde

Durgun bir sudur aslında deniz

ki çocukların

acemi oltalarını denedikleri

kuytu bir iskelenin

tahtaları altına yazdığım

ayrılık şiirini okudukça

dalgalanır

Biz Kardeş Değiliz

Tanrının bıraktığı yerden biz başlayalım

Üç milyar insanın yarısını sen öldür yarısını ben

Üç kişi kalsak yetişir yeryüzünde

Yaklaş bana

Seninle kardeş değiliz

Hüzünle karışık sevinçlerinden kurtul artık

Arzuların o belli belirsiz sıcaklığını sev

Biliyorsun

Önce Tanrı insanı yarattı

Sonra insan sevgiyi

Ne yapsak boş

Ne kadar çabalasak faydasız

Geriye dönemeyiz

Olanlar oldun iş işten geçti

Çamurumuza sevgi karışmış bi kere

Kim bu şarkıları söyleyen

Karcığar faslından düm tek üzere

Aklım bir yere erişti durdu

Susun

Şimdi üçgenlerle oynuyorum

Kaldırın bu daireleri

Bir model kız geldi soyundu karşımda

Saçlarından üç fırça yaptım

Üç tüp boyam vardı

Veronez yeşili zümrüt yeşili krom yeşili

Hepsini kattım birbirine

Senin yeşilini buldum

Senin yeşilinde orkestralar Debussy`den çalıyordu

Senin yeşilinde unuttum siyahlığımı

Bu deli eden uğultu nerden geliyor

Kim kırdı bu aynaları

Toplayın yüzümüzü görelim

Çirkin değiliz artık

Bir kapı açıldı önümüzde ölümsüzlüğe

Güzeliz

Sabahlar bizimle dolu

Işık diyordun al işte

Kör kuyular kadar ışıdı yeryüzü

Renk diyordun al işte bak

Çarşılar dolusu kırmızı

Süt beyazından geceler

Sarı güneşler ortasında turuncu bir gün

Yitirilmiş saadetlerin bahçesinde mor çiçekler

Kardeş değiliz diyorum inanmıyorsun

Yalan bunca faziletler yalan

Bizi bu ciğeri beş para etmez insanlar mahvediyor

Aldırma diyorum sana

Dünya ikimiz için yaratıldı

Üç milyar insan iş olsun diye geldi yeryüzüne

Verdiğin her kederin yüreğimde yeri var

Hangi kitabı açtıysam seni okudum yıllardır

Hangi aynaya baktıysam seni gördüm

Gel desen gelemem

Git desen gidemem

Öl desen kanım akmaz

Anladım artık seni sevmek yüce bir şey

Anladım seni sevmek Tanrı`ya yaklaşmak gibi

İnsanlar içinde bir sana inandım

Bir seni sevdim kendimden başka

Uykularımın bölündüğü saatlerde

Sendin düşündüğüm soluk soluk

Sivri bıçaklar gibiydin karanlığımda

Gözümü yumsam seni görüyordum

Oynak türkülere benziyen yürüyüşünle

Sen çıkıyordun karşıma

Karanlığımda

İki yıldızdı ellerin görülmedik

Karanlığımda

Bir orman yangınıydı dudakların

İstesen hayat verirdim bu karanlıklara

İstesen gökyüzünü bir mendil gibi yırtardım

Denizlerden göllerden nehirlerden

Sana görmediğin renkler yaratırdım

Zamanın ötesinde

Yeni bir dünya kurardım sana

İnsansız Tanrısız kedersiz

Severdin

Dağ rüzgarlarının serinliğince

Yaşardın

Bu sefil dünyamızdan uzak

Bir yanıp bir sönen ışıklar gibiyim

Yumruk kadar yüreğimde sen varsın

Kutsal kederler içinde seninleyim artık

Sarı badanalı evlerde başbaşayız

Bütün duvarlara gölgen vurmuş

Kokun sinmiş bütün perdelere

Kapılarda parmakların beyaz beyaz

Sokaklarda ayaklarının izi

Ben bu sokaklarda ölsem

Kaldırımlar çekmez ağırlığımı

Söylesem aşkımı asırlar boyunca

Bu iki yüzlü insanlar anlamaz beni

Desem ki yeryüzüne beş peygamber geldi

Beşincisi sensin

Desem ki iki kişi kaldık dünyada

İkincisi sensin

Desem ki birisi var yeri göğü var eden

O da sen olurdun

Sana tapmak için

Kilden bir heykel yapardım güzelliğince

Bilsem ki sen Tanrı`dan iyisin

Bilsem ki Tanrı senden güzel değil

Senin o kocaman kocaman gözlerin yok mu

Nasıl duruyor boşluğunda arzuların anlamıyorum

Nasıl nasıl bakıyor bana

Böyle merhametten uzak

Git diyorsun

Nereye gideyim

Ümitlerim ne olacak

Bunca şiirleri kim söyleyecek sana

Kim anlatacak dünyaya sığmayan güzelliğini

Gitmek mümkün olsa da gitsem uzaklara

Sevmesem seni bir daha

Paramparça etsem yüreğimi cam gibi

Sonra yaksam

Savursam küllerini karlı dağlardan açık denizlerden

Yine seni severdim toz toz

Yine sana tapardım küllerin ağırlığınca

Bu oksijen gazı olmasa da olurdu

Ama Beeşoven gelmeseydi dünyaya

Seni bu kadar sevemezdim

İkimizin ortasında o duruyor

Sağımızda birinci keman

Solumuzda ikinci keman

Karşımızda üçüncü keman

Sonra orglar flütler kontrbaslar

Sustur şu orkestrayı Beeşoven

Şimdi dokuzuncu senfoninin sırası mı

Bunca yalnızlıklar bunca yoksulluklar benim işim değil

Bu çirkinliği ben yaratmadım

Ne de bu kahpe güzellikleri

Bende sevmediğin ne varsa senden türedi

Şu karanlık bakışlar

Şu ellerin pisliği

Şu dudaklarımdan çıkan iğrenç sözler

Besbelli senin eserin

Ne buldumsa sende buldum kötülükten yana

Ne öğrendimse senden öğrendim

Seni sevdikten sonra başladım yaşamağa

Seni Tanrı yarattıysa beni kim yarattı

Bu azabı kim verdi bana

Çıngıraklı yılanların zehrini içtim

Balinaların kusmuklarını

Kükürt kokulu imkansızlıklar içindeyim

Oysa güzeldim tarihin ilk çağlarında

Görsen şaşardın

Öyle aydınlıktım

Öyle iyiydim

Kobalt mavileriylr doluydu yüreğim

Kurşun beyazlarıyla

Severdin beni

Midye kabuklarının yeşilliğince

Sonunda dediğim çıktı işte

Samanyolundan bir yıldız düştü dünyaya

Sinekler gibi eziliverdi insanlar

Her şey bir anda olup bitti

Yapayalnız kaldık

Ne radyo-aktivite ne mantar şeklinde bulutlar

Ne yaşamak sevinci ne ölüm korkusu

Sonunda üç kişi kaldık dünyada

Sen

Ben

Bir de Jiro`nun Lesko`su

Yine bana bakarken yüzün kızarıyor

Toplum kurallarından kurtulamadın daha

Bütün çayırlar bomboş

Görmüyor musun

Al başını dağlara çık

Avaz avaz şarkı söyle sokaklarda

Bir kibrit çak

Bütün evler yansın

Yüzbin yılın öcünü al bu şerefsiz dünyadan

Sonra kaldır kendini denize at

Biraz serinle

Sevebildiğim kadar insanım ben

On gram arsenik yeter canıma

Beni düşünme

Uzan Mistral rüzgarlarının üzerine

Nünbüs bulutlar geliyor kaç

Uykumuz bölündü çırılçıplağız

Kum fırtınaları başladı

Çin seddinin ötesinde

Gölgemizi bir Asya şehrinde unuttuk

Taklamakan çöllerinde kaldı rüyalarımız

Haydi git

Yok olduk iki olduğumuz yerde

Haydi git

Bir kalırsak yine var olacağız

Ümit Yaşar Oğuzcan

10-11-2012	#5
Prof. Dr. Sinsi	Yitirmeli Ne Varsa Başlamalı Yine Yeniden..!! Her satırı mendireğe dizili karabatağa benzeyen bir mektup bırakarak balıkçı koyundan sisler içinde uzaklaşan kayık gibi bir sabah usulca ayrıldın koynumdan Bütün yolcularını boğaz köprüsünün çaldığı araba vapurunun boş seferleri gibi yalnızca rüzgar gezinir sensiz yüreğimde Durgun bir sudur aslında deniz ki çocukların acemi oltalarını denedikleri kuytu bir iskelenin tahtaları altına yazdığım ayrılık şiirini okudukça dalgalanır Biz Kardeş Değiliz Tanrının bıraktığı yerden biz başlayalım Üç milyar insanın yarısını sen öldür yarısını ben Üç kişi kalsak yetişir yeryüzünde Yaklaş bana Seninle kardeş değiliz Hüzünle karışık sevinçlerinden kurtul artık Arzuların o belli belirsiz sıcaklığını sev Biliyorsun Önce Tanrı insanı yarattı Sonra insan sevgiyi Ne yapsak boş Ne kadar çabalasak faydasız Geriye dönemeyiz Olanlar oldun iş işten geçti Çamurumuza sevgi karışmış bi kere Kim bu şarkıları söyleyen Karcığar faslından düm tek üzere Aklım bir yere erişti durdu Susun Şimdi üçgenlerle oynuyorum Kaldırın bu daireleri Bir model kız geldi soyundu karşımda Saçlarından üç fırça yaptım Üç tüp boyam vardı Veronez yeşili zümrüt yeşili krom yeşili Hepsini kattım birbirine Senin yeşilini buldum Senin yeşilinde orkestralar Debussy`den çalıyordu Senin yeşilinde unuttum siyahlığımı Bu deli eden uğultu nerden geliyor Kim kırdı bu aynaları Toplayın yüzümüzü görelim Çirkin değiliz artık Bir kapı açıldı önümüzde ölümsüzlüğe Güzeliz Sabahlar bizimle dolu Işık diyordun al işte Kör kuyular kadar ışıdı yeryüzü Renk diyordun al işte bak Çarşılar dolusu kırmızı Süt beyazından geceler Sarı güneşler ortasında turuncu bir gün Yitirilmiş saadetlerin bahçesinde mor çiçekler Kardeş değiliz diyorum inanmıyorsun Yalan bunca faziletler yalan Bizi bu ciğeri beş para etmez insanlar mahvediyor Aldırma diyorum sana Dünya ikimiz için yaratıldı Üç milyar insan iş olsun diye geldi yeryüzüne Verdiğin her kederin yüreğimde yeri var Hangi kitabı açtıysam seni okudum yıllardır Hangi aynaya baktıysam seni gördüm Gel desen gelemem Git desen gidemem Öl desen kanım akmaz Anladım artık seni sevmek yüce bir şey Anladım seni sevmek Tanrı`ya yaklaşmak gibi İnsanlar içinde bir sana inandım Bir seni sevdim kendimden başka Uykularımın bölündüğü saatlerde Sendin düşündüğüm soluk soluk Sivri bıçaklar gibiydin karanlığımda Gözümü yumsam seni görüyordum Oynak türkülere benziyen yürüyüşünle Sen çıkıyordun karşıma Karanlığımda İki yıldızdı ellerin görülmedik Karanlığımda Bir orman yangınıydı dudakların İstesen hayat verirdim bu karanlıklara İstesen gökyüzünü bir mendil gibi yırtardım Denizlerden göllerden nehirlerden Sana görmediğin renkler yaratırdım Zamanın ötesinde Yeni bir dünya kurardım sana İnsansız Tanrısız kedersiz Severdin Dağ rüzgarlarının serinliğince Yaşardın Bu sefil dünyamızdan uzak Bir yanıp bir sönen ışıklar gibiyim Yumruk kadar yüreğimde sen varsın Kutsal kederler içinde seninleyim artık Sarı badanalı evlerde başbaşayız Bütün duvarlara gölgen vurmuş Kokun sinmiş bütün perdelere Kapılarda parmakların beyaz beyaz Sokaklarda ayaklarının izi Ben bu sokaklarda ölsem Kaldırımlar çekmez ağırlığımı Söylesem aşkımı asırlar boyunca Bu iki yüzlü insanlar anlamaz beni Desem ki yeryüzüne beş peygamber geldi Beşincisi sensin Desem ki iki kişi kaldık dünyada İkincisi sensin Desem ki birisi var yeri göğü var eden O da sen olurdun Sana tapmak için Kilden bir heykel yapardım güzelliğince Bilsem ki sen Tanrı`dan iyisin Bilsem ki Tanrı senden güzel değil Senin o kocaman kocaman gözlerin yok mu Nasıl duruyor boşluğunda arzuların anlamıyorum Nasıl nasıl bakıyor bana Böyle merhametten uzak Git diyorsun Nereye gideyim Ümitlerim ne olacak Bunca şiirleri kim söyleyecek sana Kim anlatacak dünyaya sığmayan güzelliğini Gitmek mümkün olsa da gitsem uzaklara Sevmesem seni bir daha Paramparça etsem yüreğimi cam gibi Sonra yaksam Savursam küllerini karlı dağlardan açık denizlerden Yine seni severdim toz toz Yine sana tapardım küllerin ağırlığınca Bu oksijen gazı olmasa da olurdu Ama Beeşoven gelmeseydi dünyaya Seni bu kadar sevemezdim İkimizin ortasında o duruyor Sağımızda birinci keman Solumuzda ikinci keman Karşımızda üçüncü keman Sonra orglar flütler kontrbaslar Sustur şu orkestrayı Beeşoven Şimdi dokuzuncu senfoninin sırası mı Bunca yalnızlıklar bunca yoksulluklar benim işim değil Bu çirkinliği ben yaratmadım Ne de bu kahpe güzellikleri Bende sevmediğin ne varsa senden türedi Şu karanlık bakışlar Şu ellerin pisliği Şu dudaklarımdan çıkan iğrenç sözler Besbelli senin eserin Ne buldumsa sende buldum kötülükten yana Ne öğrendimse senden öğrendim Seni sevdikten sonra başladım yaşamağa Seni Tanrı yarattıysa beni kim yarattı Bu azabı kim verdi bana Çıngıraklı yılanların zehrini içtim Balinaların kusmuklarını Kükürt kokulu imkansızlıklar içindeyim Oysa güzeldim tarihin ilk çağlarında Görsen şaşardın Öyle aydınlıktım Öyle iyiydim Kobalt mavileriylr doluydu yüreğim Kurşun beyazlarıyla Severdin beni Midye kabuklarının yeşilliğince Sonunda dediğim çıktı işte Samanyolundan bir yıldız düştü dünyaya Sinekler gibi eziliverdi insanlar Her şey bir anda olup bitti Yapayalnız kaldık Ne radyo-aktivite ne mantar şeklinde bulutlar Ne yaşamak sevinci ne ölüm korkusu Sonunda üç kişi kaldık dünyada Sen Ben Bir de Jiro`nun Lesko`su Yine bana bakarken yüzün kızarıyor Toplum kurallarından kurtulamadın daha Bütün çayırlar bomboş Görmüyor musun Al başını dağlara çık Avaz avaz şarkı söyle sokaklarda Bir kibrit çak Bütün evler yansın Yüzbin yılın öcünü al bu şerefsiz dünyadan Sonra kaldır kendini denize at Biraz serinle Sevebildiğim kadar insanım ben On gram arsenik yeter canıma Beni düşünme Uzan Mistral rüzgarlarının üzerine Nünbüs bulutlar geliyor kaç Uykumuz bölündü çırılçıplağız Kum fırtınaları başladı Çin seddinin ötesinde Gölgemizi bir Asya şehrinde unuttuk Taklamakan çöllerinde kaldı rüyalarımız Haydi git Yok olduk iki olduğumuz yerde Haydi git Bir kalırsak yine var olacağız Ümit Yaşar Oğuzcan