Gel Deki Geleyim

Sana doğrultuyorum yönümü, yüreğimi…
çığ düşmüş yollarıma…
Sensiz kalmayı kaldırmıyor yüreğim, ölümüne özlüyorum seni
Hasretin yaktığı günlerle geçip gidiyor ömrüm

Ateşi sönmüş bir küldeyim, her yer karanlık; yalnız bırakılmış çöllere dönüyorum…
Gel deki, artık geleyim senin diyarına ey Sevgili…
Yağmura hasret topraklar gibi çatlak çatlak dudaklarım
Çatlayan dudağım, susayan kalbim, gül kokan nefesine hasret…

Gel deki, özlemde gül damlıyor, gül’de özlem!
Baktığım her kıyıda sevda kokuyor güller, ayrılıklar özlem kokuyor …

Gel deki, geleyim de nisan yağmuru gibi yağ üzerime, söndür içimdeki ayrılık ateşini…
Bil ki, sensiz hasretin ve acının yangınında kar yığını bir şarkıdır dudağımda zaman…
Bil ki, sensiz bir yanı mecnundur kıyılarımın bir yanı leyla…
Bir yanı Yusuf’tur kuyularımın bir yanı Züleyha…
Gel deki Allah aşkına geleyim artık

Ey Sevgili aşk ehlinin Sultanı, ey aşk iksiri, güzelliklerin yüreği, sevda mevsiminin en güzel iklimi gel deki, artık geleyim Sana saklıyorum içimin gizli yollarını

Salkım söğütler gibi eğiyorum başımı önünde
Yürek tellerimde hasret ateşleri yakıp, bu yangınla bekliyorum…
Gel deki, artık ey çölleri cennete çeviren Sevgili…
Geleyim artık Bil ki, sabrımın son sınırındayım…
Bil ki, her gece rüyalarımda sana geliyorum, gel demesende…

Ah! neylerim nerelere giderim, sensiz neyleyim gözlerim uzaklarda, sanki hep hadi gel diyecekmişsin gibi yollara bakıyorum…

Her gece gözyaşımın şiirini yazıyorum, içimin acıdığını, içimin kanadığını çiziyorum, seni ölesiye sevdiğimi, özlediğimi söylemek bir anlam taşır mı?
Özlemin rengi var mı? sarı mı, yeşil mi, mavi mi, kırmızı mı özlemin rengi?

Her akşam gözlerimi kapatınca kanarsa kalbim, bin acı gelip saplanırsa yüreğime,

çığ gibi büyürse hasretin, artık ne teselli edebilir ki