Aşkın Bir Adı Da Yorulmamaktır…

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Aşkın bir adı da yorulmamaktır…

Ve yenildik fırtınalara, af buyur Yâr! Zulmün azgın akıntısına karşı yüzerken yoruldu kollarımız

Hayat tüm tavizsizliğiyle yüklenirken üzerimize zayıf düştü bedenlerimiz

Bin kapılı imtihan sarayının sevgi kapısında titredi ellerimiz, ayaklarımız

Ve aşka sadakati beceremedi yüreklerimiz

İçine atıldığımız ateşe dost olmaktı, acıya ve çileye sevdalanmaktı, meydanlara bıraktığımız karanfillere sadakatti aşk…!

Çölde susuz kalıp yağmuru beklemekti, zemheri kışın ortasında baharı özlemekti, bir dua kuşunun kanadına dışlanmışlığın tüm acısına rağmen ümide ve vuslata dair dualar yükleyip katına uçurmaktı aşk…! Ve yorulmak ihanettir aşka! Çünkü;

“Aşkın bir adı da yorulmamaktır

”

Oysa bela tünelinde zayıf düştü yüreklerimiz

İçimizde yükselirken gam dağları, hayatımızın en acı itirafı dökülüyor dilimizden; “Aşk’a ihanet ettik!” Bu; hüzün kalesine çıkıp “Sevgili’nin huzurunda iki büklüm, edilen zehirden bir itiraf

” Bu, çile dergâhında geçirilen kırk yılı bir tek yanlışla yıkma acısı

Bu, bir ömür kavuran, yakıcı bir kor taşımak yürekte

İhanetin bedeli, yüreğinden sürgün edilmek midir Yâr? İhanetin bedeli, yüreğimizin gam dağlarında kırk yıl çile doldurmak mıdır?

Yoksa “Sen”siz kalıp, çöllere düşerek Mecnûn gibi “Sen”i aramak mıdır? Bir ömür yollara düşüp, bütün yeryüzünü deli divane dolaşsak da “Sen”den gayrı gidilecek kapımız yok Yâr! Eşiğine dayanmaktan gayrı yok çaremiz! Kabul buyur eşiğine Yâr!

O demir parmaklıkları geçerken, dilimizde “Ve’l-'Asr”, içimizde aşka ihanetin yakıcı farkındalığı ve “Sevgili”nin gücenmişliğinden utanç vardı

Artık aşkın ateşi de küskün bize

İçin için sızlatan bir köze döndü yüreğimizde

Ve artık yalnız o köz için yaşamak gerek

Ve artık Hz

Adem’in, Havva’nın ve Hz

Yunus’un dayandığı gibi “güneşin battığı yerden doğacığı güne kadar açık tutulacak olan, genişliği hızla giden bir süvarinin kırk yılda alacağı yol kadar olan” o “tevbe kapısı”na dayanmak gerek

Her sabah “ya bugün güneş batıdan doğmuşsa” diye fırlamak yataktan ve koşmak pencereye, derinden bir “Elhamdulillâh” çekmek, “tevbe kapısı bugün de açık” demek ve bir ömrü o kapının önünde avuçlarımıza düşecek bir rahmet damlası için bekleyerek geçmek gerek

Zayıflığımızdan dolayı, yüreğinden sürgün edildiğimiz “Sevgili”nin “aff” için, yüreğimizin gam dağlarında her seher vakti Hz

Adem’ce, Havva’ca ve Hz

Yunus’ça duaya durmak, “O”nsuz kalıp düştüğümüz çölün sıcağında mecnûn gibi “O”nu aramak, o çölden azad edileceğimiz günün, vuslatın özlemiyle bir kez daha yanarak yaşamak gerek

!
Bekler pişmanlığımız “aff” gemilerini

Bir mumun duvara yansıyan ışığında gizlenir yalnızlığımız

Her gece med-cezir geçirir içimizin ateşi

Med halinde yanar yürekler, cezir halinde ince bir sızı kalır, yakar durur içimizi

Kays’ı mecnûn eden âlemdeki değil içindeki “Leylâ” çölüydü

Biz de içimizin çöllerine düştük Yâr! “Bir kez orman yanmasın, neye yarar kül ve köz” diyordu şair; yine de her serapta koşarız o tepeden bu tepeye Yâr! Aff yağmurun yağsın diye dargın gezeriz içimizin güneşlerine

Belki düşer diye rahmet damlaların, her seherde duaya dururuz, perişan! Çünkü; “Dünya sadece aşkın ve duanın üstünde duruyor

Şu şunun, bu bunun ve nihayet her şey duanın üstünde

”

Gök duvarının önünde, mahzun bekleyen dualarımızı da kabul buyur Yâr!

10-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Aşkın Bir Adı Da Yorulmamaktır… Aşkın bir adı da yorulmamaktır… Ve yenildik fırtınalara, af buyur Yâr! Zulmün azgın akıntısına karşı yüzerken yoruldu kollarımız Hayat tüm tavizsizliğiyle yüklenirken üzerimize zayıf düştü bedenlerimiz Bin kapılı imtihan sarayının sevgi kapısında titredi ellerimiz, ayaklarımız Ve aşka sadakati beceremedi yüreklerimiz İçine atıldığımız ateşe dost olmaktı, acıya ve çileye sevdalanmaktı, meydanlara bıraktığımız karanfillere sadakatti aşk…! Çölde susuz kalıp yağmuru beklemekti, zemheri kışın ortasında baharı özlemekti, bir dua kuşunun kanadına dışlanmışlığın tüm acısına rağmen ümide ve vuslata dair dualar yükleyip katına uçurmaktı aşk…! Ve yorulmak ihanettir aşka! Çünkü; “Aşkın bir adı da yorulmamaktır” Oysa bela tünelinde zayıf düştü yüreklerimiz İçimizde yükselirken gam dağları, hayatımızın en acı itirafı dökülüyor dilimizden; “Aşk’a ihanet ettik!” Bu; hüzün kalesine çıkıp “Sevgili’nin huzurunda iki büklüm, edilen zehirden bir itiraf” Bu, çile dergâhında geçirilen kırk yılı bir tek yanlışla yıkma acısı Bu, bir ömür kavuran, yakıcı bir kor taşımak yürekte İhanetin bedeli, yüreğinden sürgün edilmek midir Yâr? İhanetin bedeli, yüreğimizin gam dağlarında kırk yıl çile doldurmak mıdır? Yoksa “Sen”siz kalıp, çöllere düşerek Mecnûn gibi “Sen”i aramak mıdır? Bir ömür yollara düşüp, bütün yeryüzünü deli divane dolaşsak da “Sen”den gayrı gidilecek kapımız yok Yâr! Eşiğine dayanmaktan gayrı yok çaremiz! Kabul buyur eşiğine Yâr! O demir parmaklıkları geçerken, dilimizde “Ve’l-'Asr”, içimizde aşka ihanetin yakıcı farkındalığı ve “Sevgili”nin gücenmişliğinden utanç vardı Artık aşkın ateşi de küskün bize İçin için sızlatan bir köze döndü yüreğimizde Ve artık yalnız o köz için yaşamak gerek Ve artık Hz Adem’in, Havva’nın ve Hz Yunus’un dayandığı gibi “güneşin battığı yerden doğacığı güne kadar açık tutulacak olan, genişliği hızla giden bir süvarinin kırk yılda alacağı yol kadar olan” o “tevbe kapısı”na dayanmak gerek Her sabah “ya bugün güneş batıdan doğmuşsa” diye fırlamak yataktan ve koşmak pencereye, derinden bir “Elhamdulillâh” çekmek, “tevbe kapısı bugün de açık” demek ve bir ömrü o kapının önünde avuçlarımıza düşecek bir rahmet damlası için bekleyerek geçmek gerek Zayıflığımızdan dolayı, yüreğinden sürgün edildiğimiz “Sevgili”nin “aff” için, yüreğimizin gam dağlarında her seher vakti Hz Adem’ce, Havva’ca ve Hz Yunus’ça duaya durmak, “O”nsuz kalıp düştüğümüz çölün sıcağında mecnûn gibi “O”nu aramak, o çölden azad edileceğimiz günün, vuslatın özlemiyle bir kez daha yanarak yaşamak gerek! Bekler pişmanlığımız “aff” gemilerini Bir mumun duvara yansıyan ışığında gizlenir yalnızlığımız Her gece med-cezir geçirir içimizin ateşi Med halinde yanar yürekler, cezir halinde ince bir sızı kalır, yakar durur içimizi Kays’ı mecnûn eden âlemdeki değil içindeki “Leylâ” çölüydü Biz de içimizin çöllerine düştük Yâr! “Bir kez orman yanmasın, neye yarar kül ve köz” diyordu şair; yine de her serapta koşarız o tepeden bu tepeye Yâr! Aff yağmurun yağsın diye dargın gezeriz içimizin güneşlerine Belki düşer diye rahmet damlaların, her seherde duaya dururuz, perişan! Çünkü; “Dünya sadece aşkın ve duanın üstünde duruyor Şu şunun, bu bunun ve nihayet her şey duanın üstünde” Gök duvarının önünde, mahzun bekleyen dualarımızı da kabul buyur Yâr!