K’Ayıp Z’Amanlar

Kendi içine kapandı bu şehir

Çılgınlar gibiyim

İçimde bir ağlamak

Aynalar bin parça

Unutuldum mısra mısra…

Sayfalar arasında kurutuldum

K’ayıp zamanlarımda

Çıplak hüzünlerimle

Uykusuz şiirlerle s’aklandım

Damağımdayken tadın

Kıskıvrak sardığın

Dağın dağa kavuşması kadar

İmkanlıydı kavuşmamız

Hüznüme gülümserken

Alışmadım yokluğuna

Bensiz gidişlerine

A-lı-şa-ma-dım…

Karışamadım uzaklara

Yetmedi varlığım

Yalan da olsa

İçten bir söz istedim

“Kal” gibi…

Sus’tun…

İçimde büyüttüm seni

Kalbimi kıran

“Yar” Gibi…

Z’amansız bir siyahtım…

S’oyundum…

Gökkuşağını giydir bana

Yahut mavi denizleri

“Şiir” ol…

Kurtar beni…

Dudakların, gözlerin, ellerin

Ordasın biliyorum

G’öz yaşlarımın ardında

Duruyorsun

“Sus” gibi…

Z’amansız…

Gitmeye meyilli