Bu Yaralar Bereler Sanadır Bilele

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

susmak aşkın dilidir- diyen sevgili
konuş şimdi, kelimelerine ihtiyacım var…”
parça tesirli sancılar düşüyor kalbime…
düştükçe uçurum, sancıdıkça aşk…
ve aşklaştıkça kalp
daha çok parçalanıyor hayat
yaklaştıkça daha bir özlüyorum
kabul ediyorum,galibimsin
ve ben her şeyini savaş alanında bırakan
mağlup bir esir gibiyim şimdilerde

tüm zaferlerimi sende yitirmişim
kör bir şahinin gözleriyle yol arıyorum kendime
sana çıkmayacağını bildiğim yolları görmekten korkuyorum belki de kim bilir?

çıkmaz sokaklarda kısır kalıyorum döngülere

ve ben dönemezken kendime
labirentlerinde kaybolmuşken,
sağım sen, solum sen, yolum sen, yönüm sen olmuşken,
senden gayrısına yok,yokluğuna râm olmuşken,
susma ömrüm!

yol kesil cehenneme

keskin bir virajsın içimde bir türlü alamadığım

ne zaman geçmeye kalksam senden,
ya bir uçurum boşluğu, ya bir şarampol oluyor sonum

uzanan elleri tutmuyorum

yüreğime taktığın alyans tutuyor içimi,
içini bırakmıyorum

dul bir hasrete yâd/igar kalıyorum ötelerde
yar dediğimi ağyar, yaban dediğimi yar sanıyorlar

sancılanıyorum sessizliğine
tam vakti;
susturucu takılmışken yüreğime,
haykıramazken,
her kurşun içimi parçalarken,
infilak ederken isyanlarım sensizliğe,
ve akarken gözümden ırmak ırmak,
susma ömrüm!

ateş kesil cehenneme

tüm piyonlarım tükendi

elimde bir şah…
nereye koysam kendine mat çekiyor

cemreler ihanet ediyor adına,
aslı hükümsüz

kendini bile ısıtmıyor

adım lâl kalıyor zemheri ayazlarına

d-üşüyorum

muhaciri değilim gayrı bu arafın

ne cennet kokabiliyorum, ne cehennem yanabiliyorum

kendimsiz bir kent kuruyorum yokluğunun sokağına

baykuşlara sakinlik yapıyor kentimin ıssızlığı…
sesine parazit yapan bir sesle yıkılıyorum
uğraşma aşk

!
kal(n)dıramazsın;
kumdan kaleler gibi bir rüzgarlık değil, bir cümlelik yıkımlarım

bilmem ki hangi rihter ölçer sarsıntılarımı

artçı sellere verirken sitemimi,
sana “sus”arken,
ölüme “su”sarken,
müptelâsıyken kahramanı bıçaklanmış masalların
aşk için aşıkları ezip geçmişken,
susma ömrüm!

şehâdet getir cinnetime

öznesi sen olan bir ömre verdim adını,
ki ölüm yar olana kadar tek yar dediğim ol diye

sana geldim, ölüme yar etme diye

susma diye çırpınışlarımın tek müsebbibisin

biliyorum aldırmıyorsun
dönmeyeyim istiyorsun sultanlığına
ve aslında aşk’tan korkuyorsun
zulmetin sırtımda yama olurken yar’alarıma
hani olur da geldiğimde bir gün
kapanacaksa yüzüme şehrinin kapıları,
her lisanı lâl bırakan bakışlarım anlamını yitirecekse eğer
ve el elini tutacaksa ellerin,
elimde değil yanacağım
o vakit gülüp geçeceksen yangınlarıma,
sarmayacaksan,
benimle kınanıp, benimle yanmayacaksan,
cennetten kovulmayı göze almayacaksan,
bir sözüne çölde vaha gibi susarken
öyle umarsız susacaksan…
sen de sus ömrüm!

sus!

sus ki, ölüm bana yar,
ben ölüme yar olayım…
sen toprak kesil cesedime

10-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bu Yaralar Bereler Sanadır Bilele susmak aşkın dilidir- diyen sevgili konuş şimdi, kelimelerine ihtiyacım var…” parça tesirli sancılar düşüyor kalbime… düştükçe uçurum, sancıdıkça aşk… ve aşklaştıkça kalp daha çok parçalanıyor hayat yaklaştıkça daha bir özlüyorum kabul ediyorum,galibimsin ve ben her şeyini savaş alanında bırakan mağlup bir esir gibiyim şimdilerde tüm zaferlerimi sende yitirmişim kör bir şahinin gözleriyle yol arıyorum kendime sana çıkmayacağını bildiğim yolları görmekten korkuyorum belki de kim bilir? çıkmaz sokaklarda kısır kalıyorum döngülere ve ben dönemezken kendime labirentlerinde kaybolmuşken, sağım sen, solum sen, yolum sen, yönüm sen olmuşken, senden gayrısına yok,yokluğuna râm olmuşken, susma ömrüm! yol kesil cehenneme keskin bir virajsın içimde bir türlü alamadığım ne zaman geçmeye kalksam senden, ya bir uçurum boşluğu, ya bir şarampol oluyor sonum uzanan elleri tutmuyorum yüreğime taktığın alyans tutuyor içimi, içini bırakmıyorum dul bir hasrete yâd/igar kalıyorum ötelerde yar dediğimi ağyar, yaban dediğimi yar sanıyorlar sancılanıyorum sessizliğine tam vakti; susturucu takılmışken yüreğime, haykıramazken, her kurşun içimi parçalarken, infilak ederken isyanlarım sensizliğe, ve akarken gözümden ırmak ırmak, susma ömrüm! ateş kesil cehenneme tüm piyonlarım tükendi elimde bir şah… nereye koysam kendine mat çekiyor cemreler ihanet ediyor adına, aslı hükümsüz kendini bile ısıtmıyor adım lâl kalıyor zemheri ayazlarına d-üşüyorum muhaciri değilim gayrı bu arafın ne cennet kokabiliyorum, ne cehennem yanabiliyorum kendimsiz bir kent kuruyorum yokluğunun sokağına baykuşlara sakinlik yapıyor kentimin ıssızlığı… sesine parazit yapan bir sesle yıkılıyorum uğraşma aşk! kal(n)dıramazsın; kumdan kaleler gibi bir rüzgarlık değil, bir cümlelik yıkımlarım bilmem ki hangi rihter ölçer sarsıntılarımı artçı sellere verirken sitemimi, sana “sus”arken, ölüme “su”sarken, müptelâsıyken kahramanı bıçaklanmış masalların aşk için aşıkları ezip geçmişken, susma ömrüm! şehâdet getir cinnetime öznesi sen olan bir ömre verdim adını, ki ölüm yar olana kadar tek yar dediğim ol diye sana geldim, ölüme yar etme diye susma diye çırpınışlarımın tek müsebbibisin biliyorum aldırmıyorsun dönmeyeyim istiyorsun sultanlığına ve aslında aşk’tan korkuyorsun zulmetin sırtımda yama olurken yar’alarıma hani olur da geldiğimde bir gün kapanacaksa yüzüme şehrinin kapıları, her lisanı lâl bırakan bakışlarım anlamını yitirecekse eğer ve el elini tutacaksa ellerin, elimde değil yanacağım o vakit gülüp geçeceksen yangınlarıma, sarmayacaksan, benimle kınanıp, benimle yanmayacaksan, cennetten kovulmayı göze almayacaksan, bir sözüne çölde vaha gibi susarken öyle umarsız susacaksan… sen de sus ömrüm! sus! sus ki, ölüm bana yar, ben ölüme yar olayım… sen toprak kesil cesedime