Yusuf İle Züleyha'dan...

ZÜLEYHA’NIN YUSUF’A MEKTUP YAZMASI

…

“Yusuf” yazdı Züleyha,sayfanın ortasınaHala hitaptaydı kalemi,bir satır ileri geçemedi

Bir satır ileri geçsem hitaptan,dedi,yanacağımSes verdi içinden bir ses:”Yan o zaman,yan o zaman!”

Züleyha devam etti:

“Ah benim Yusuf’um,ah benim,ah/senim,dedi,başka bir şey diyemedi”

Züleyha Yusuf’a bir mektup yazmaya başlayınca “Yusuf “diye başladı,”Yusuf ” diye bitirdiGördü ki hitaptan öteye geçemediAnladı ki aşkın namesinde ser-nameden öte kelam yokVe Züleyha’nın lügatinde “Yusuf”tan öte sözcük yok

“Yusuf,dedi,kelamım artık sende hükümsüzAma kelamımın hükümsüz kaldığı bu yerde beni küçümsemeBil ki kelamdan da ötede sadece ah var,ah ki dünya onun üzerinde durur,gökkubbe onun hararetiyle döner”
Züleyha’nın gülümsemesi

“Bir gün Züleyha, arkalığına beyaz sümbül dalları işlenmiş tahtırevanıyla geçiyordu kütüphanelerin ve tapınakların kenti olan kentinin sokaklarından

Görkemli bir alayla geldiğini görenler saygı ve hayranlıkla kenara çekiliyor ve Züleyha’ya yol açıyorlardı Zengin ve güçlüydü, en fazla da güzeldi Ve kimse kırmızı gülleri saçına Züleyha gibi takamazdı

Birden bir meczub, ehil arslanları, atları ve arabaları aşarak Züleyha’nın tahtırevanının önünde dikiliverdi, yürüyüş durdu Züleyha tül cibinliği aralayarak bu duraklamanın nedeninin anlamak istedi

Gözlerini kaldırarak Züleyha’nın yüzüne bakmaya başladı meczub, “Züleyha…” dedi, “sevindir beni!” Züleyha kölelerine meczubun sevindirilmesi için işaret etti

Köleler mor renkli kadife bir keseyi uzattılar avucuna; ama meczub oralı bile olmadı
“Züleyha…” dedi, “Sevindir beni, bana gülümse! Başka bir şey istemem”
Züleyha bu sesi hatırladı ve yüzüne dikkatlice bakınca, aşkını reddettiği silik bir yığın sima arasından bir zamanların ordu kumandanını tanıdı Usulca gülümsedi(…)

Başını önüne eğen meczub sessiz ve sakin geldiği gibi çekiliverdi

O günden sonra Mısır’ın lisanına “sadaka vermek” anlamına gelen yeni bir deyim yerleşti: Züleyha’nın gülümsemesi”